ဟသၤာတထြန္းရင္ - စိတ္ႀကိဳက္ေတး

၀၁။ ေမ့အခ်စ္ျမား - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lbwUKSiXFfVCZv
၀၂။ စိမ္းသထက္စိမ္း - ဟသၤာတထြန္းရင္http://min.us/lbdeaJjsviF8ta
၀၃။ ခ်စ္ေတာင္ျပံဳး - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lbaUE9H1iiNwSz
၀၄။ အေကာင္းဆံုးအရွဳံးသမား - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/l8nVaRjNu6ggA
၀၅။ ေျပာင္းလဲေနေသာရြာကေလး - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lbnL9SxhUx8aIX
၀၆။ ေႏြသင္တိုင္း - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lbt1kHIgno144s
၀၇။ စိမ္းမမစိမ္း - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lbrn1oYr79pa64
၀၈။ ခ်စ္ပုပၸါး - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lqhkyy5R18Cnk
၀၉။ လူၾကမ္းေလးကၽြန္ေတာ္ - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lbh0AO85Mjvduw
၁၀။ လြမ္းဒီပါ - ဟႆၤတထြန္းရင္
http://min.us/ljIHIEiG07YTt
၁၁။ မာယာတစ္သိန္းနဲ ့ပန္းမမ - ဟသၤာတထြန္းရင္
http://min.us/lGM49hzr26Bg7

 Album တစ္ခုလံုးေဒါင္းလိုလွ်င္
http://www.mediafire.com/?gentud9yjl07dgp

Share

ခြန္ေပါရန္း - အမွတ္တရလက္ေရြးစင္

ခြန္ေပါရန္း - အမွတ္တရလက္ေရြးစင္
A SIDE
၀၁။ ေစာင္းလုလင္ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lpHWM18J0F8C4
၀၂။ ေမာင့္အင္းေလးသူ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/l8HCjGESgajdq
၀၃။ ကုသအလြမ္း - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lMsW8sHhfOm24
၀၄။ ပပအနမ္း - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lbu2dmqQ9StChl
၀၅။ လွတာမက္ရင္ညစာခက္တယ္ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lQORBTJc82RiU
၀၆။ ေႏွာင္း - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lR5xyVQz7yiUH
၀၇။ ေဆာင္းမမ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/llUxP4ZqBJFMY
B SIDE
၀၈။ မဘက္လိုက္ေတာ့မိုက္ဘက္ပါ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lNJdhDJBKOYrV
၀၉။ ေမွ်ာ္ေနျမဲေစာင့္ေနဆဲ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/l00u3zX2HIRDK
၁၀။ လြမ္းစိတ္သူထံ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lbqvXssh52KoS4
၁၁။ လြမ္းဒီဇင္ဘာ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/llm61dgKn9xzM
၁၂။ သိလိုက္ၿပီေမ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lbds0yRkmdf75p
၁၃။ ႏွလံုးသားခ်စ္သူ - ခြန္ေပါရန္း
http://min.us/lJQJGPo77z3R

Album တစ္ခုလံုးေဒါင္းလိုလွ်င္
http://www.mediafire.com/?nyvwwmfpnvjroav

Share

ေမာင့္မမပန္းႏြယ္ - တြံေတးသိန္းတန္

၀၁။ ေမာင့္ကိုညာရင္ငရဲႀကီးမယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
 ၀၂။ ပန္းေကာက္သမား - တြံေတးသိန္းတန္
 ၀၃။ ေမာင့္မမပန္းႏြယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၄။ သီတင္းကၽြတ္ရင္မဂၤလာေဆာင္မယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၅။ မိငယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
 
 ၀၆။ ျပည္တန္တဲ့မိဖုရား - တြံေတးသိန္းတန္
၀၇။ ပန္းပန္တတ္တဲ့အရြယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၈။ ပု၀ါပါး - တြံေတးသိန္းတန္

၀၉။ အခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ေဆာင္းပံုျပင္ - တြံေတးသိန္းတန္
၁၀။ ေႏွာင္းပံုျပင္ႏွင့္မင္းသမီး - တြံေတးသိန္းတန္

Share

ေမတၱာမီးအိမ္ Album - တြံေတးသိန္းတန္

၀၁။ ေမတၱာမီးအိမ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၂။ ဖိုးလမင္းကိုေအာင္သြယ္ခိုင္းမယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၃။ ျခံဳလႊာလက္ေဆင္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၄။ ပန္းႏြယ္ကစိမ္း - တြံေတးသိန္းတန္
 ၀၅။ အခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ေႏွာင္းပံုျပင္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၆။ ေမာင့္မမပန္းႏြယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၇။ မငိုပါနဲ႔လွပါတယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
 ၀၈။ အလြမ္းဘယ္လိုေျဖရမယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၀၉။ စိမ္းေလဦးေတာ့ေမာင့္ပန္းႏြယ္ - တြံေတးသိန္းတန္
၁၀။ မွာခ်င္တယ္ေမ့မလြမ္းနဲ႔ - တြံေတးသိန္းတန္

Share

မွားပါတယ္မယ္မင္းႀကီးမ - တြံေတးသိန္းတန္

၀၁။ အထီးက်န္ေလာာင္းေလွကေလး  - တြံေတးသိန္းတန္

၀၂။ ေပြလီမ  - တြံေတးသိန္းတန္ 

 ၀၃။ အိတ္ေဖာင္းလို႔စိတ္ေျပာင္းတာလား  - တြံေတးသိန္းတန္

၀၄။ ရင္ထဲမွာေႏြ  - တြံေတးသိန္းတန္ 

၀၅။ ေတာင္ျပာတန္းကိုမလြမ္းဘူးလား  - တြံေတးသိန္းတန္ 

 ၀၆။ မွားပါတယ္မယ္မင္းႀကီးမ  - တြံေတးသိန္းတန္

၀၇။ ေ၀သာလီမွာတစ္ကယ္လား  - တြံေတးသိန္းတန္ 

 ၀၈။ ဂၽြန္းလွိမ့္လို႔ငိုျပလိုက္ခ်င္တယ္  - တြံေတးသိန္းတန္

၀၉။ တုိ႔အခ်စ္ေတြဖ်ားေနတယ္  - တြံေတးသိန္းတန္ 

၁၀။ အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးပါပန္း  - တြံေတးသိန္းတန္ 

၁၁။ ေတာစိမ္းသူ  - တြံေတးသိန္းတန္ 

Share

ခ်ယ္ရီလက္ေဆာင္ေပးသူရယ္ - တြံေတးသိန္းတန္

၀၁။ အေမဆူရင္ေမာင့္ဆီေျပးခဲ့ - တြံေတးသိန္းတန္

၀၂။ ခ်စ္သည္းဘယ္ခါရွိပါ့မယ္  - တြံေတးသိန္းတန္ 

၀၃။ ဘယ္ပန္းသာလို႔ယဥ္  - တြံေတးသိန္းတန္

၀၄။ ခ်ယ္ရီလက္ေဆာင္ေပးသူရယ္  - တြံေတးသိန္းတန္

၀၅။ အၾကင္ဘယ့္အတြက္မုန္း - တြံေတးသိန္းတန္ 

၀၆။ ေဆာင္းရယ္ႏွင္းရယ္ကိုယ့္ခ်စ္သူရယ္  - တြံေတးသိန္းတန္ 

၀၇။ ျမသီတာအၾကိဳေထာက္ေပမဲ့  - တြံေတးသိန္းတန္ 

၀၈။ ခ်စ္ရတစ္ရက္လြမ္းရက္တစ္ရာ  - တြံေတးသိန္းတန္ 

 ၀၉။ သာပါလိမ့္မည္ေရႊက်ီးညိဳ  - တြံေတးသိန္းတန္

 ၁၀။ ေမွ်ာ္ရပါေၾကာင္းေႏြးမိုးေဆာင္  - တြံေတးသိန္းတန္

 

Share

စိန္ဗိုလ္တင့္

၀ါသနာဘာဂီဆက္တုိင္းမွီ


ေရႊမန္က်ည္း ၇ ဆင္



စိန္ေဗဒါ

ရဲထပ္တီးလံုး

Share

ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ - ကႀကိဳးမေပ်ာက္ပါေစနဲ႔ေရႊသုႏၵရီ

 

၀၁။ မႈန္ေရႊရည္

၀၂။ ပန္းေစတီ

၀၃။ ျဒပ္နန္းညြန္႔လႊာ

၀၄။ ကႀကိဳးမေပ်ာက္ပါေစနဲ႔ေရႊသုႏၵရီ

၀၅။ အလွတန္ေဆာင္

၀၆။ ေတာၿမိဳင္စြန္း

၀၇။ ေရႊစံပယ္ရံု

၀၉။ ပန္းဘ၀နိဂံုး

၁၀။ သဲေစတီဦး

၁၁။ ေမာင့္ေမႏွင္းဆီ

Share

စိတ္ရိုက္လို႔က်တဲ့မ်က္ရည္

ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာ အနေႏ ၱာ အနႏ ၱငါးပါးကို ဤေနရာမွ ရိုေသစြာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ လိုက္ ပါ၏ ….

ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာကို အဘိုးအဘြားေတြလက္ထက္ကေန ကိုးကြယ္ လာခဲ့တာ။ အေဖအေမတုိ႔ကလည္း ဗုဒၶဘာသာပဲ ကိုးကြယ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမြးလာေတာ့ လည္း အေဖအေမ သင္ေပးတဲ့အတိုင္း ဘုရားစာရြတ္၊ ဘုရားရွိခိုး၊ သံဃာေတြေတြ႔ရင္ ဦးခ်၊ ေစတီ ပုထိုး ဘုရားေတြ လိုက္ဖူး ဒီေလာက္အဆင့္ပဲရွိခဲ့တာပါ။ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း ကံကံ၏အက်ိဳး အေၾကာင္းေရးသားထားတဲ့ ပံုျပစာေစာင္ေတြ၊ ဗုဒၶ၀င္ပံုျပစာအုပ္ေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရြတ္ခဲ့တဲ့ ဘုရားရွိခိုး၊ ေမတၱာပို႔၊ အမွ်ေ၀၊ ငါးပါးသီလ ဒါေတြကိုလည္း စရြတ္တုန္း ကေတာ့ ဘာအဓိပၸာယ္လဲဆိုတာ ေလးေလးနက္နက္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရြတ္ဖတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သတိထားမိပါတယ္။ ေနာက္ဆရာေတာ္ေတြ ရြတ္ဖတ္ထားတဲ့ ပဌာန္း၊ ပရိတ္၊ ဓမၼာစၾကာတရားေတာ္ေတြ ဒါေတြကိုလည္း အိမ္မွာ မနက္မုိးလင္း လာရင္ ဖြင့္ထား တယ္။ အသံေတြေတာ့ နားထဲမွာ ၾကားေနရတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုဆိုလိုလဲဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။

အဲဒီ အခ်ိန္ကေန အခုအသက္အရြယ္လည္း နည္းနည္းရလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြ ေဟာၾကား တဲ့ တရားေတာ္ေတြကိုလည္း လက္ကမ္းမွီသေလာက္နာၾကားတယ္။ အသိဥာဏ္ေတြ တုိးလာပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကၾကားဘူးခဲ့တဲ့ ပဌာန္းထဲမွာပါတဲ့ ပါ႒ိအဓိပၸာယ္ေတြ၊ ပရိတ္ထဲမွာပါတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ အမ်ားႀကီး သိ လာရပါတယ္။ တခါတေလ ဆရာေတာ္ေတြေဟာၾကားတဲ့ တရားထဲမွာ ပါတဲ့ ပါ႒ိအေခၚအေ၀ၚေတြက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရင္းႏွီးပီးသား၊ အဓိပၸာယ္ကိုသာ မသိတာပါ။ တရားနာလို႔ အဓိပၸာယ္ကိုသိလာတဲ့အခါမွာ .. ဟာ တကယ့္ကို အႏွစ္အရနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ဥပမာေတြ ပါ့လား လို႔ ခံယူမိတယ္။ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးၾကည့္တဲ့အခါမွာ တကယ့္လဲ အက်ိဳးထူးတယ္ ဆိုတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာ ေအးခ်မ္းျခင္းေတြ ျငိမ္းေအးျခင္းေတြ ရွိလို႔ ကိုယ္ကိုတုိင္ ယံုၾကည့္လို႔ ကိုးကြယ္ ပါတယ္ ဆိုတဲ့အေနအထားကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ကာယကံ ၀စီကံ မေနာကံ သံုးပါးလံုး ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႔လာတုိင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာကို ဂုဏ္ယူမိသလို ဒီတရားေတြကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ အတုမရွိျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုလည္း ပိုၿပီး ၾကည္ညိဳေလးစားမိပါတယ္။ ယခင္မွ ယေန႔ထိေအာင္ အဆင့္အဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ဗုဒၶသာ့သနာပ်ံ့ပြားေအာင္ သာသနာ ျပဳၾကေသာ ရဟန္းမ်ား၊ သံဃာမ်ား ကိုလည္း ေလးစားၾကည္ညိဳ မိပါတယ္။ ဓမၼအလွဴရွင္မ်ား သာ့သနာေတာ္ ေရရွည္တည္တံ့ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေသာသူမ်ား အားလံုးအတြက္ ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ယူျဖစ္မိပါတယ္။

စိတ္ရိုက္လို႔က်တဲ့မ်က္ရည္

တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ အလုပ္တစ္ခုကို ေဇာနဲ႔ လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ဖို႔အတြက္ အသက္ရႈပါတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကိုေတာင္ သတိမျပဳမိၾကေတာ့ဘူး။ အသက္ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရႈလိုက္ တယ္ ျပန္အခ်ိန္မွာ ျပန္ထုတ္လိုက္တယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ေမ့ေမ့ေလ်ာေလ်ာျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ အပူေတြ မ်ားလာတဲ့အခါ သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ေလာက္ကို ရွိသမွ် အင့္အားကို အသံုးျပဳၿပီး မႈတ္ထုတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေျပေပ်ာက္ မသြားပဲ အသက္ရႈသံေတြသာ ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။

ပံုမွန္လုပ္ငန္းေတြလုပ္ ကိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အသက္ရႈတာေလးေတြ ႏွလံုးခုန္တာေလးေတြကို ေအးေအး ေဆးေဆး သတိေလးနဲ႔ မရႈႏိုင္ၾကဘူး။ သတိေလးနဲ႔ ႏွလံုးမခုန္ႏိုင္ၾကဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ရွိလို႔ ေမ့လိုက္တာတစ္မ်ိဳး၊ စိုးရိမ္စရာေတြ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိလို႔ တစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာအေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ အသက္ရႈႏႈန္းေတြဟာလည္းပံုမွန္မဟုတ္သလို ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းေတြဟာလည္း ပံုမွန္မဟုတ္ ေတာ့ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ စိတ္ပူေလာင္ေနတာကို မေျဖရွင္းပဲ အေ၀းက ျပႆနာကို ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကို အရိပ္ပမာ အနားမွာ မွီိကပ္ခြင့္ေပးထားၾကတယ္။ ေအးခ်မ္းျခင္းကို မရွာေဖြပဲ ပူေလာင္ျခင္းေတြကိုပဲ ထပ္ဆင့္ပြားဖို႔အတြက္ ပူေလာင္ျခင္းမ်ိဳးေစ့ေတြ စကၠန္႔၊ မိနစ္မျခား ဖန္တီးေတြးေတာေနတတ္ၾကတယ္။ လမ္းမွန္ကို မရွာေဖြေတာ့ ပူေလာင္ၿပီး ပူေလာင္လို႔ အဆံုးမသတ္ႏိုင္တဲ့ ပူေလာင္ျခင္းေတြနဲ႔အတူ စိတ္ကလည္း မေအးခ်မ္းေတာ့ပါဘူး။

ပံုမွန္ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ အေရျပားေတြ၊ နဖူးေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြ၊ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း ေတြဟာ တင္းၾကပ္မႈမရွိပါဘူး။ တစ္ခုခုကို အလိုမက်တဲ့အခါ၊ ေဒါသထြက္တဲ့အခါ၊ စိတ္တုိတဲ့အခါ၊ အ့ံၾသတဲ့အခါ၊ ေပ်ာ္တဲ့အခါ၊ ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ .စသည္ျဖင့္ ဒီလိုအေျခအေနေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာရွိတဲ့ အေရျပားေတြ၊ နဖူးေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြ၊ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း ေတြဟာ တင္းၾကပ္မႈလာပါၿပီ။ ယေန႔ေခတ္မွာ ဒါေတြကို သိပၸံနည္းက် စမ္းသပ္ေလ့လာတဲ့အတြက္ ေအးခ်မ္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ပူေလာင္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အလုပ္လုပ္ပံုေတြကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ ျမင္ေနရပါ ၿပီ။

ပံုမွန္ခ်ိန္မဟုတ္ပဲ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတာင္မွ တခ်ိဳ ႔ တင္းၾကပ္မႈေတြဟာ ေပ်ာက္မသြားေသးပါဘူး။ ဥပမာ - မအိပ္ခင္ မနက္ပိုင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ေန႔လည္ပိုင္းျဖစ္ျဖစ္ ၊ ညပိုင္းျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စိတ္မွာ တခုခုကို အလို မက်ျဖစ္ၿပီ ေက်နပ္မႈရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီ မေက်နပ္မႈေၾကာင့္ပဲ တစ္ေန႔လံုး စိတ္ေတြမြန္းၾကပ္ ၿပီး ပူေလာင္ေနတတ္ပါတယ္။ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ျငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ တခ်ိဳ ႔က ထင္ၾကပါတယ္။ စိတ္ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အိပ္သြားတဲ့လူအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္အလိုမက်မႈ မြန္းၾကပ္မႈ နဲ႔ အိပ္သြားတဲ့သူအတြက္ကေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မြန္းၾကပ္မႈေတြ က ေပ်ာက္မသြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ အိပ္ေနတာေတာင္မွ ႏွလံုးခုန္းႏႈန္းေတြ အသားအေရေတြ၊ နဖူးေတြ တင္းၾကပ္ေနတုန္းပါ။ အဲဒီေတာ့ ၆ နာရီ ၇ နာရီေလာက္သာ အိပ္လိုက္တယ္။ ျပန္ႏိုးလာ ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အိပ္ေရးမ၀လို ခံစားရတယ္ဆုိတာ အလိုမက်မႈေတြ မြန္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ အိပ္သြားတဲ့ အတြက္ ဒီလိုခံစားရတာပါ။ ဆိုလိုိခ်င္တာက ခႏၶာကိုယ္ကသာ အိပ္လိုက္တယ္။ စိတ္အလိုမက်မႈေတြ က မအိပ္ေသးဘူးဆိုတဲ့သေဘာပါ။ မအိပ္ခင္မွာ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ျငိမ္ေအာင္ထား။ အေရးျပားေလး ေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေဖ်ာ့ထားပါ။ နဖူးေၾကာေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြကို တတ္ ႏိုင္သမွ် ေလွ်ာ့ထားပါ။ ၿပီးမွ မိမိစိတ္ကို ေလွ်ာ့ပါ။ ခႏၶာကိုယ္လည္းျငိမ္ၿပီ စိတ္လည္းျငိမ္ၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့လူဟာ ၃ နာရီ ၄ နာရီေလာက္ အိပ္လိုက္ရေပမယ့္လည္း အိပ္ေရး၀တယ္လို႔ ျပန္ႏိုးတဲ့အခါမွာ ခံစားရတတ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ကေလးဘ၀တုန္းက အပူအပင္ကင္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေပါ့ တကယ္ကို ေလာကႀကီးအေၾကာင္း ဘာမွ မသိေသးခင္၊ အိပ္လိုက္၊ ကစားလိုက္၊ စားလိုက္၊ ဒါ ဒီဘ၀ ေလးကိုပဲ ေပ်ာ္ေနခ့ဲတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ဆိုလည္း ေကာင္းေကာင္း ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ႏိုင္တယ္။ စားခိ်န္ဆိုလည္း အားရပါးရ စားႏိုင္တယ္။ ကစားခ်ိန္ဆိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးၿပီး ကစားႏိုင္တယ္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း အျမဲတမ္းလိုလို ျပံဳးေနႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကေလးဘ၀ဆိုေတာ့ လူႀကီး ဘ၀အေၾကာင္းကို သတိမထားမိဘူး။ အခုခိ်န္မွာ ကေလး၊ လူႀကီး ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အမ်ားႀကီးကြာဟ ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိပ္ခ်ိန္ဆို အဘိုး၊ အဘြား၊ အေဖ၊ အေမတုိ႔ မအိပ္ၾကေသးဘူး။ အိမ္နားက အဘိုးတစ္ေယာက္ ဆိုရင္ အိပ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္က်မွ အိပ္တယ္။ မနက္ျပန္ထေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရင္ထတယ္၊ ေဆာင္းတြင္းခ်ိန္ခါ ငယ္ငယ္က တေရးႏိုး အေပါ့သြားရင္ အဲဒီအဘိုးက မီးဖိုေဘးမွာ ထိုင္လို႔ မီးလံႈေန ၿပီး၊ အိပ္ေကာ အိပ္လားမသိဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ထိုင္ေနတဲ့အဘိုးကို ငယ္ငယ္က သတိမထားမိေပ မယ့္။ အခုခိ်န္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ပါ့တယ္။ တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေနတဲ့ မီးဖိုေဘး၊ ေဆာင္းအေအးဓာတ္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးေလးကို ေဘးမွာခ်ၿပီး တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတယ္။ ေဆးလိပ္လည္း ဖြာလုိက္၊ ေရေႏြးေလးေသာက္လိုက္၊ တခါတေလ ေရေႏြးငဲ့တဲ့ အသံက အခုအရြယ္ထိ နားထဲမွာ ျပန္ၾကားမိေနတယ္။ မီးဖိုေဘးနား ျပာပံုထဲမွာ ေခြေနတဲ့ ေခြးေလးတစ္ေကာင္က လြဲရင္ အနားမွ ဘယ္သူမွ မရွိတာကို တစ္ညလံုး ဒီလိုပဲထိုင္ေနတယ္။ အခုခိ်န္မွာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဘိုး ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ မအိပ္တာလဲ၊ အိပ္မေပ်ာ္လို႔လား၊ အိပ္မေပ်ာ္ရင္ေကာ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ အသက္ႀကီးလာလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဘိုးရင္ထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္ ႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရွိေနမလားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ထိ မသိခဲ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္အသက္ အခုဆိုရင္ ၂၇ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္အသက္ႀကီးလာရင္ေကာ ဒီလို ျဖစ္လာမလားလို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ဆံုးျဖတ္တာတစ္ခုကေတာ့ ကေလးေတြကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါး အပူအပင္ကင္းတဲ့ဘ၀ကို မပိုင္ဆုိင္ရ ရင္ေတာင္မွ တင္းၾကပ္တဲ့ဘ၀၊ မြန္းၾကပ္တဲ့ဘ၀ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာလုိ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြ ၀မ္းနည္းမႈေတြ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရင္ဆိုင္လာရေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အိပ္မရတဲ့ညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းေစဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ မိစ ၦာေတြေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျဖစ္ မခံႏိုင္ဘူး။ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထုိင္မယ္၊ ေကာင္မြန္စြာ ျဖတ္သန္းမယ္၊ ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္စက္မယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈခဲ့မႈေတြ ေအာင္ျမင္ခဲ့မႈေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဂုဏ္ယူစဥ္းစားေနရမွာ မဟုတ္သလို ၊ မွားယြင္းခဲ့မႈေတြ၊ ၀မ္းနည္းခဲ့မႈေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာင္တရေနေတာ့မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ ရဲ ႔ နာမည္ဆိုးအမည္းစက္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုတိုင္ပဲဖန္တီးလိုက္လို႔ ျဖစ္လာတာ မွန္ေပမယ့္ ကိုယ္ကိုတိုင္ ျပန္ဖ်က္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ သမိုင္းဆိုတာ က်န္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ အရာေတြ မွာ မွန္ခ့ဲတာေတြလည္း ရွိသလို မွားခဲ့တာေတြလည္း ရွိတယ္။ မွန္ခဲ့တာအတြက္လည္း ဂုဏ္ယူမေန သလို မွားခဲ့တာအတြက္လည္း ၀မ္းနည္းမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းမႈတစ္ခုကို ျပဳၿပီးတုိင္း ၾကည္ႏူး ရတဲ့စိတ္ကေလးဟာ အဲဒါကိုျပန္ေတြးၿပီးတုိင္း ပီတီျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ စိတ္ညစ္စရာကို ျပဳျပီးရင္လည္း အဲဒါ ကို ျပန္ျပန္ေတြးၿပီး ပူေလာင္ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြက မ်ားပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္ ေယာေခ်ာင္းထဲကမွာ ငါးကေလးေတြ ဖမ္းဘူးတယ္။ ဖမ္းပီးျပန္လာလို႔ အိမ္ေရာက္ရင္ အေဖ က ရိုက္တယ္။ ငယ္ငယ္က ကေလးအခ်င္းခ်င္းကစားက်ရင္း အဆင္မေျပ တဲ့အခါ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အဲလို ရန္ျဖစ္တဲ့အခါမွာရိုက္ခံရတယ္။ ငိုခဲ့ရတယ္ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အရိုက္ခံရတုန္း ခဏေလာက္ပဲ နာက်င္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပံုမွန္အတုိင္းျပန္ျဖစ္သြားတာပဲ။ က်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြမွာ စိတ္ပူေလာင္မႈ မပါေသးပါဘူး။ အသားနာ ေအာင္ရိုက္လုိ႔သာ ငိုခဲ့ရတာပါ။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မ်က္ရည္ေတြဟာ အေဖ ရိုက္လို႔လည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။ အေမ ရိုက္လို႔လည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေနတာ အေဖ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကို မရိုက္ေတာ့ပါဘူး။ အခု အခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားရင္ အေဖ အေမ ရိုက္လို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ထက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္က ရိုက္လို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြက မ်ားေနပါပီ။ ဒီေနရာမွာ စိတ္က ရိုက္လို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ဆိုတာကို မ်က္၀န္းကက်လာတဲ့ မ်က္ရည္မဟုတ္ပဲ စိတ္ပူေလာင္လို႔ က်တဲ့ ပူေလာင္ျခင္းမ်က္ရည္ စိတ္မ်က္ရည္လို႔ တင္စားေျပာခ်င္ပါတယ္။ သတိတရား နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျဖတ္သန္းၾကမယ္ဆုိရင္ မိမိရဲ ႔ ပူေလာင္တဲ့ေလာကကို ေအးခ်မ္းတဲ့ေလာကအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္ပါတယ္။

စစ္မွန္တဲ့ ေအးခ်မ္းျခင္းအတြက္ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို နာယူရင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္မွာ အရင္ရွာရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ မိမိစိတ္ကို မိမိ ကိုယ္တုိင္ ျပဳျပင္ရမယ္ ထိန္းသိမ္းရမယ္ ျဖဴစင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို နာယူရမယ္ဆိုတာ ကို ကၽြန္ေတာ္ သိထားတဲ့ ဥပမာေလး ၃ ခုနဲ႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ဥပမာ(၁)။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက ယေန႔ထိ မနက္အိပ္ယာကႏိုးတုိင္း မိမိမ်က္ႏွာကို သန္႔ရွင္းဖို႔ အတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ၾကရတယ္။ သြားတုိက္ၾကတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကူမယ့္သူေတြ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက အညစ္အေၾကးကို ကိုယ္ကိုတုိင္ သန္႔ရွင္းရတာ မ်ားပါတယ္။ အဲလို သန္႔ရွင္းလိုက္မွ ေအးခ်မ္းေတာက္ပတဲ့ မ်က္ႏွာ အလွတရားကို ရလာပါတယ္။ မ်က္ႏွာကလည္း သန္႔စင္သြားပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကိုယ္တုိင္ပဲ သန္႔ရွင္းရမွာပါ။ ဘယ္သူမွ လာပီး သန္႔ရွင္းေပးလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ သန္႔ရွင္းသြားမွ ေအးခ်မ္းျခင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ခံစားရလိမ့္မယ္။ စိတ္သန္႔ွရွင္းဖို႔အတြက္ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို နာယူဖုိ႔လိုပါလိမ့္မယ္။

ဥပမာ(၂)။ ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားရုန္းကန္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ရွိ အညစ္အေၾကးမ်ား သန္႔စင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ ေရခ်ိဳးၾကပါတယ္။ ေမာပန္းႏြယ္နယ္သမွ် ေရခ်ိဳးလိုက္တာနဲ႔ လန္းဆန္း သြားတာ မ်ားပါတယ္။ တေနကုန္ ရုန္းကန္ေနရေတာ့ လူေကာ စိတ္ေကာ ပင္ပန္း၊ လူလည္း ညစ္၊ စိတ္လည္း ညစ္ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္။ လူခႏၶာကိုယ္ညစ္ပတ္တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ အေတာ္ အသင့္ လန္းဆန္း သြားေပမယ့္၊ မလန္းဆန္းေသးတဲ့ စိတ္အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရ ခ်ိဳးသလို စိတ္ကိုလည္း ေရခ်ိဳးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ကို သန္႔စင္ေအာင္ဆိုတာကေတာ့ တရားထိုင္ျခင္း၊ သတိပဌာန္တရားေလးနဲ႔ ေနျခင္းပါပဲ။ စိတ္မွာ ညိွတြယ္ေနတဲ့ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြကို ကင္းစင္ဖို႔ ဗုဒၶတရားေတြကို နာၾကားဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ျငိမ္သြားၿပီဆိုေတာ့မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း လန္းဆန္းပါလိမ့္မယ္။

ဥပမာ(၃)။ ေနာက္က်ိေနတဲ့ေရတစ္ခြက္ဟာ အနည္ထိုင္သြားတဲ့အခါမွာ ၾကည္လင္သြားပါတယ္။ စိတ္ညစ္ေနတဲ့အခါ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြကို ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ ႔ စိတ္ေတြဟာ မသန္႔ရွင္းေသးတဲ့ေရလို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေနာက္က်ိေနတဲ့ ေရတစ္ခြက္ ကလည္း ၾကာလာရင္ အနည္ထိုင္ၿပီး သန္႔ရွင္းၾကည္လင္တဲ့ေရ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားေသးတာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ ႔ စိတ္ေတြ ဟာလည္း အမွန္တကယ္ သတိတရားေလးနဲ႔ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ မုခ်မေသြ တစ္ေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေအးခ်မ္းၾကည္လင္တဲ့အဆင့္ ကို ေရာက္ရွိလာမယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ၾကည္လင္ေသာေရကို ရဖို႔ တည္ၿငိမ္မႈရယ္၊ အခ်ိန္ရယ္လိုအပ္ပါတယ္။ တည္ၿငိမ္ေသာစိတ္ကိုရဖို႔အတြက္လည္း သမာဓိတရား လိုအပ္ပါတယ္။ ဓမၼတရားေတာ္ေတြ နာယူဖို႔ မွတ္သားဖို႔ ၊ နာယူမွတ္သားၿပီးတဲ့ အတုိင္းက်င့္ၾကံဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္လည္း အခ်ိန္တုိင္း သတိနဲ႔ ေနႏိုင္ေသးတဲ့လူ တစ္ေယာက္ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္ေလးေတာ့ ေနလိုက္တာပဲ။ တခါတေလလည္း သတိလက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တခါတေလထိုင္ေနရင္းက ေန တခုခုကို လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ထလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က ဘာလုပ္မယ္ဆို တာ မသိျပန္ဘူး။ တစ္ေဆာင္တည္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီကို ပစၥည္းတစ္ခု ငွားမလုိ႔ သြားလိုက္တယ္။ သြားေနတုန္းလမ္းမွာ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေတြးခ်င္ရာေတြး ေငးခ်င္တာေငး သူငယ္ခ်င္းဆီကိုလည္းေရာက္ ေတာ့ ကိုယ္လာရင္းကိစၥက ဘာေၾကာင့္ လာတယ္ဆိုတာ ေမ့သြားတယ္။ တခါ ကိုယ့္အခန္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ေအာ္ ငါ ပစၥည္းငွားမလို႔ ေမ့ခဲ့ပါလားဆိုၿပီး ျပန္သတိရတတ္တယ္။ အဲလိုပဲ တစ္ေနရာကေန တစ္ေနရာ ကိုယ့္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲမွာကိုပဲ ဘာၿပီးရင္ ဘာလုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားလုိက္ေပမယ့္ ေမ့သြားတာေတြ တခါတေလ ရွိတတ္ပါတယ္။ စိတ္မွာ သတိ မကပ္ေတာ့ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္မွာ အသစ္အဆန္းေတြက အင္မတန္မွ မ်ားျပားသလို လိုခ်င္စရာေတြကလည္း အရမ္းမ်ား ပါတယ္။ လိုခ်င္စရာေတြနဲ႔အတူ လူေတြရဲ ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးျပည့္စံုသြား တယ္လို႔ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္တုိင္း အျမဲတမ္း လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔လိုအပ္ ခ်က္ေတြက်ေတာ့လည္း မိမိစိတ္ကို ေရာင္ရဲ ႔တင့္တိမ္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ခုခံေနရပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကိေလသာစိတ္ေတြ မကင္းစင္ေသးသေရြ႔ စစ္မွန္တဲ့ ေအးခ်မ္းျခင္းကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခံစားရလိမ့္မည္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ညစဥ္ညစဥ္အိပ္တုိင္း ခႏၶာကိုယ္ကုိ ျငိမ္သက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရန္္ လြယ္ကူေပမယ့္ စိတ္ကိုျငိမ္သက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ရတာ ခက္ခဲေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ စားခ်ိန္တန္ မစားႏိုင္ အိပ္ခ်ိန္တန္မအိပ္ႏိုင္ အိပ္မရ စားမ၀င္ ဘ၀ေတြကို ျဖတ္သန္း ေနရပါတယ္။

ေန႔စဥ္ပံုမွန္အလုပ္ေတြကိုမလုပ္ပဲ စိတ္ေအးခ်မ္းဖို႔ အတြက္ အထူးက်င့္ေနစရာမလိုပါဘူး။ ဒီေန႔ ေအးခ်မ္း တယ္ဆိုတာထက္ မနက္ျဖန္က ပိုေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္။ ဒီေန႔အဆင္ေျပတယ္ ဆိုတာထက္ မနက္ျဖန္တုိင္းမွာ ပိုအဆင္ေျပေစခ်င္တယ္။ နည္းလမ္းေတြလည္း ရွာၾကပါတယ္။ မိမိအတြက္ အဆင္ေျပ ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း၊ ေအးခ်မ္းျခင္း ရႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းကို ဒီလိုပဲ တေန႔တာ ျဖတ္သန္းရင္း သတိေလးကပ္ၿပီးေတာ့ သတိထားမယ္ဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ တင္းၾကပ္မႈေတြ၊ မြန္းၾကပ္မႈေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့လာမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိသမွ် နားလည္သေလာက္ကို ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမွားအယြင္းမ်ားရွိပါက အၾကံေပးႏိုင္ပါသည္။

သၾကၤန္အမွတ္တရေရးသားထားေသာ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ခံစားခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္

အားလံုးပဲ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ေသာ ဓမၼတရားေတာ္မ်ားကို နာယူရင္း ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္ကိုမ ေရစက္ကိုခ်၍ မဂၢင္ေဖာင္ႀကီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္စီးကာ နိဗၺာန္ေရႊျပည္သို႔ သြားၾကပါစို႔ ။

ခ်စ္ေသာကမ ၻာေျမ

Share

စြယ္ေတာ္ရြက္ဖူးစာ

၆၇ ႏွစ္ေျမာက္တပ္မေတာ္ေန႔အား ဂုဏ္ျပဳႀကိဳဆိုပါ၏

ကြ်န္ေတာ္က တျခားေက်ာင္းမွ ေျပာင္းလာတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္ ျဖစ္၍ ေက်ာင္းထဲမွာ လည္လည္ ဝယ္ဝယ္ မရိွေသးခင္ အတန္း ေဖာ္ေတြထဲ ကြ်န္ေတာ္ အရင္ဆံုး သတိထား မိသူမွာ ေႏြး ျဖစ္သည္။ ေႏြးက သိပ္လွသည္။ ေက်ာင္းမွာ သူက အေက်ာ္အေမာ္။ သူ ့ကို ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက သေဘာက်ၾကသည္။ ပိုးပမ္း သူမ်ားသည္။

ေႏြးက သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေဟးလား ဝါးလား ေနတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ သူက ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ နီးမွသာ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာ တတ္သည္။ သူ ့ပံုစံက သိမ္ေမြ ့ သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လမ္းေလွ်ာက္ ပံုက အိေျႏၵ အရမ္းၾကီးျပီး ဆင္မယဥ္သာ မဟုတ္ပါ။ ေျခလွမ္း စိတ္စိတ္နဲ ့ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်က္ ပံုေလးကို ကြ်န္ေတာ္ မ်က္စိထဲ ရင္ထဲထိေအာင္ အေသမွတ္မိ ေနခဲ့သည္။ အဲဒီလို လမ္းေလွ်က္ လိုက္တိုင္း သူ့ရဲ ့ မတိုမရွွည္ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံစေလးေတြ လႈပ္ခတ္ေနပံုကို ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း သေဘာက် ခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ယခုမွ ေက်ာင္းေျပာင္း လာတဲ့ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသား ျဖစ္၍ အတန္းပိုင္ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရွ့ဆံုးခံုတန္းတြင္ ေနရာ ခ်ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကလည္း အတန္းတိုင္း ေရွ့ဆံုးခံုမွာ ထိုင္ေနက် ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသား ဘဝတြင္ ေရွ့ဆံုး ခံုတန္းမွာ ေယာကၤ်ားေလး အေတာ္ မ်ားမ်ားက သိပ္ထိုင္ ခ်င္တာ မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ေပေပေတေတ ေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေတြက ပိုဆိုးသည္။ အဲလို ေကာင္ေတြက အတန္းရဲ ့ ေနာက္ဆံုးမွာပဲ ထိုင္တတ္သည္။ သူတို ့ အတြက္ ေရွ့က ဆရာမနွင့္ ေဝးေလ ေကာင္းေလ ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ စာေတာ္လို ့ စာၾကမ္းပိုးမို ့လို ့ ေရွ့ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အတန္းတိုင္းမွာ ကေလးလို ေနခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုကြ်န္ေတာ္ ေရွ့ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္ရေတာ့ ေႏြးရဲ ့ မ်က္နွာေလးကို ခိုးၾကည့္ဖို ့ ေတာ္ေတာ္ ခက္သည္။ ေႏြးက ကြ်န္ေတာ္နွင့့္ ေဘးတိုက္ ေရွ့ဆံုးတန္း ထိုင္ခံုျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းစတက္ျပီး လအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အတန္းတြင္ တူရာတူရာ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုေလးေတြ ျဖစ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္သည့္ ေကာင္ေတြလို ေကာင္မေလး ေတြကို စလိုက္ ေနာက္လိုက္ လုပ္တတ္သည့္ တစ္တန္းလံုး လက္ဖ်ားခါ ရသည့္ အုပ္စု ထဲတြင္ေတာ့ မပါေပ။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေရွ့ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္တတ္သည့္ ဆရာမ လာလွ်င္ ဆရာမရဲ ့ လက္ဆဲြျခင္းကို ကူသယ္ တတ္သည့္ ေကာင္ေတြ အုပ္စုထဲလည္း မပါ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲလိုလည္း မလုပ္တတ္။ ကြ်န္ေတာ္က အေဆာ့သန္ေသာ ေပေပေတေတ ေနတတ္ေသာ အဖဲြ ့ထဲတြင္ ပါသည္။

ေႏြးတို ့ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုကေတာ့ သံုးေယာက္ ေလာက္ပဲ ရိွသည္။ သူတို ့က ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္ အတူူတူ အဖဲြ ့ေတြျဖစ္သည္။ ေႏြးက အတန္းထဲမွာ စာေတာ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ သူ့ေလာက္ မေတာ္။ ဒါလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ အတန္းထဲတြင္ သူက စာၾကည့္ ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ ကြ်န္ေတာ္က သူ ့ မ်က္နွာေလး ကိုပဲ ခိုးၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ သူက စာၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ့ကို ခိုးၾကည့္သည္။

ေႏြးက ေယာကၤ်ားေလး မ်ားနွင့္ ရင္းရင္းနီးနီွး သိပ္မရိွ ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို ့ အဖဲြ နွင့္ေတာ့ အနည္းငယ္ ရင္းနီးသြားသည္။ သို့ေသာ္ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တို ့က ခံုခ်င္း ကပ္လွ်က္ ျဖစ္၍ စာအုပ္ငွား၊ ခဲဖ်က္ငွား၊ ေဘာ့ပင္ငွားနွင့္ ရင္းနီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေႏြးက ကြ်န္ေတာ္နွင့္ စကားေျပာတိုင္း သိပ္ထူးထူး ျခားျခား အသြင္ မရိွေပ။ ကြ်န္ေတာ့္လို ေပေပေတေတ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို သူက စိတ္ဝင္တစား မရိွတာလည္း ဆန္းမည္ မထင္ေပ။

သူက ဘယ္ ေယာကၤ်ားေလး ကိုမွ် အေရာတဝင္ မရိွ။ သူက မာနၾကီးတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းမွာလည္း နာမည္ႀကီး လွလည္း အရမ္းလွေတာ့ သူ ့ကို ေယာကၤ်ားေလး အေတာ္ မ်ားမ်ားက ႀကိဳက္ၾက၏။ ေက်ာင္းဆင္းခိ်န္ မ်ားတြင္ စာလိုက္ေပး ၾကသည္။ စကား လိုက္ေျပာ ၾကသည္။

မနက္ခင္း ေက်ာင္းလာ ခ်ိန္မ်ား မွာေတာ့ စာသိပ္လိုက္ မေပးၾကေပ။ မနက္ပိုင္း ျဖစ္၍ တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္းတတ္ရ ဦးမည္။ အဲဒီေတာ့ ေႏြးက အတန္းပိုင္ ဆရာမ ဒါမွ မဟုတ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ကို အဲဒီ စာနွင့္ တကြ တိုင္လိုက္လွ်င္ မသက္သာေပ။ အဲဒါကို ေၾကာက္၍ ထင္သည္ မနက္ ပိုင္းေတာ့ သူ့ကို စာသိပ္ လိုက္မေပး ၾကပါ။

သို ့ေသာ္ ေႏြးက အဲလို တိုင္တာမ်ိဳး ေတာ့ မလုပ္ပါ။ သူ ့ ေနာက္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြကို ရိုင္းရိုင္းပ်ပ် ဆက္ဆံတာ မ်ိဳးလည္း မလုပ္ပါ။ သူက အဲဒီ အခါမ်ိဳးမွာ စိတ္ညစ္သည့္ ပံုစံျဖင့္ ေခါင္းေလး ကိုေတာ့ ငံု႔ထား တတ္သည္။

ညေနပိုင္းမ်ား မွာေတာ့ အေတာ္ဆိုးသည္။ သူ ့ကို ေကာင္ေလးမ်ားက ပံုစံမ်ိဳးစံုနွင့္ ခ်ဥ္းကပ္ ၾကသည္။ သူ့မွာ အကိုေတြ ရိွျပီး သူတို ့က ရပ္ကြပ္ထဲမွာ အေတာ္ ဆိုးသည္ဟု နာမည္ ထြက္သည္။ သူ ့ကို ပိုးပမ္းသည့္ ေကာင္ေတြနွင့္ မၾကာခဏ ရန္ျဖစ္တတ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္း ခ်ိန္တြင္ တခ်ိဳ ႔က ဆံပင္ကို ေသသပ္စြာ ဖီးလိမ္းျပီး စတိုင္ က်က်နွင့္ လိုက္ စကားေျပာ ၾကသည္။ တခ်ိဳ ့က စာလိုက္ ေပးသည္။ တကယ္ ဆိုးလြန္းတဲ့ ေကာင္က လြယ္အိတ္ ထဲသို ့ စာအတင္း ထည့္ေပးသည္။ ဘာမေျပာ ညာမေျပာနွင့္ ခ်စ္တယ္လို့ တစ္လံုးတည္း ေျပာျပီး ထြက္ေျပး သြားတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္ေတြလည္း ရိွသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကေရာ မည္သို ့ေကာင္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္က ေႏြးကို အလွပဲ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေႏြးကို ခ်ဥ္းကပ္တဲ့ ေကာင္ေတြက သူေဌးသားေတြ၊ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္စံုေပမယ့္ တေန ့တစ္စံုေလာက္ ဝတ္တဲ့ ေကာင္ေတြ၊ လူေခ်ာ လူရည္သန္ ့ေတြ။ ေႏြးတို ့ကလည္း အေတာ္ အသင့္ ခ်မ္းသာသည္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ တို ့ထက္ ခ်မ္းသာသည္။

ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ ေက်ာင္းဝတ္စံု နွစ္စံုကို တစ္ပတ္လံုး ဝတ္ရသည္။ ဒါေတာင္ ဝတ္စံုက သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ဒီအတိုင္း ေနခဲ့ေသာ္လည္း ခုေတာ့ အားငယ္ သလိုလို ခံစား လာရသည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေဆာ့ကစား ေနရလွ်င္ ေက်နပ္ခဲ့သည္။

ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းသြားလွ်င္ မျပင္မဆင္ ေပစုတ္စုတ္နွင့္ သြားတတ္လြန္း၍ ေမေမက ခဏခဏ ဆူသည္။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ရဲ ့ ကတၱီပါ ဖိနပ္ အေဟာင္း ေလးအား ေသခ်ာစြာ ပြတ္တိုက္သည္။ အဝတ္အစား ကေတာ့ မီးပူ မထိုးပါ။ ေမေမက အလုပ္ တဖက္နွင့္မို ့ ဘယ္ေတာ့မွ မီးပူ ထိုးမေပးပါ။

ခုတေလာ ကြ်န္ေတာ္ မွန္ၾကည့္လြန္းလို ့ ေမေမက သတိထား မိသည္။

''သားေရ မွန္ေတြ ၾကည့္လွခ်ည္လား။''

ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းနွင့္ မွန္နားက ခ်က္ခ်င္း ခြာမိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္ကိုလည္း အုန္းဆီ လိမ္းသည္။ ခက္ျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္က ဘယ္လိုမွ ျဖီးလို ့မရ။ ဆံပင္ကို ခဲြေၾကာင္းျဖင့္ ျဖီးေသာ္လည္း ဆံပင္က ျဖီးထားသည့္ ပံုစံတိုင္းမေန။ ထိုးထိုး ေထာင္ေထာင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ ကြ်န္္ေတာ္က ဆံပင္ကို ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြ ဘာေတြနွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသခ်ာ မေလွ်ာ္၍လည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ဆံပင္က ၾကမ္းေနျပီး ေႏြးကို ညေနဘက္ လိုက္စကားေျပာတဲ့ ေကာင္ေတြရဲ ့ ဆံပင္လို ဘယ္လိုမွ ျဖီးလို ့မရ။

မနက္ပိုင္းဆို ဒီလိုပဲ စိတ္ညစ္ညစ္နွင့္ ထြက္လာရသည္။ တစ္ခု ေပ်ာ္ရသည္ ကေတာ့ ေႏြးက ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္သူနဲ ့မွ် ခ်စ္သူ မျဖစ္ေသး။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေႏြးရဲ ့ မ်က္နွာေလးကို ျမင္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည္နူးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားျပီး ၾကည့္မိသည္။ သူ့ လက္ေခ်ာင္းေလး ေတြက တကယ့္ ရွည္ရွည္ သြယ္သြယ္ေလး ေတြပါ။ သူက ေဘာ့ပင္လွလွ ေလးေတြကို အျမဲ ကိုင္တတ္ျပီး သူ ့ လက္ကေလး ေတြနွင့္ အရမ္းလိုက္ဖက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္လွလွေလး တစ္အုပ္ ဝယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ညဘက္ဆိုလွ်င္ စာၾကည့္ရင္း အဲဒီ စာအုပ္ ကေလးမွာ ေႏြးနဲ ့ ပါတ္သက္ျပီး ေပါက္တတ္ကရ ေလးေတြ ေမေမ မသိေအာင္ ခိုးခိုးျပီး ေရးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကဗ်ာကိုေတာ့ မေရးတတ္ပါ။ ထင္ရာ ေလွ်ာက္ေရးသည္။ ၀တၳဳစာအုပ္ ေတြက ခပ္လွလွ စာသားေလးေတြ ကိုလည္း ကူးျပီး ေရးထားသည္။ သီခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ့ သူခ်င္း စာသား ေလးေတြ ကိုလည္း ေရးသည္။ အဲဒီ စာအုပ္ ကေလးကို အိမ္က ေမေမ မသိေအာင္ ဝွက္ထားရ ေသးသည္။

ေဆာင္းနံနက္ခင္း ေလးက ျမဴနွင္းေတြနဲ ့ အတူ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းေလးကို လႊမ္းျခံဳထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း နံနက္တိုင္း နွင္းေတြ ေဝေနခဲ့ျပီး ေႏြးဆိုတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေလး အလာကို ေစာင့္ေန ခဲ့မိပါသည္။

အဲဒီေန ့က ေႏြး ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတာက ေက်ာင္းတတ္ ေခါင္းေလာင္း ထိုးျပီးမွ။ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ စံုေနပါျပီ။ ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာ ဆရာမ မလာေသးေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက ဆူညံေနသည္။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ေႏြးတို ့အဖဲြ ့ အတန္းထဲကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ အေရးတႀကီး ဝင္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ ေတြလည္း ခဏျငိမ္ျပီး သူတို ့ကို ၾကည့္ေန၏။ ေႏြးက ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ ့ သူ့လြယ္အိတ္ ထဲက စြယ္ေတာ္ ရြက္ကေလး တစ္ခုကို ထုတ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ လက္ထဲကို တည့္တည့္ ထည့္ေပး လိုက္သည္။

''စိုးပိုင္ ေရာ့ ...''

ကြ်န္ေတာ္လည္း ရုတ္တရက္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားျပီး ယူထားလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့ အျဖစ္ အပ်က္ဟာ အတန္းေရွ့ဆံုး အဝင္ေပါက္ဝ ၾကီးမွာ ဆိုေတာ့ အတန္းသား အားလံုးက ျမင္ျပီး ဟယ္ကနဲ ျဖစ္ကုန္၏။ ေနာက္နားက ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေကာင္ေတြကလည္း ေဟးဆိုျပီး ဝိုင္းေအာ္သည္။

ေႏြးလည္း အဲဒီက်မွ မ်က္နွာေလး ရွက္ေသြးျဖာျပီး သူ ့ခံုတန္းဆီ အျမန္ ဝင္ထိုင္သြား၏။ မ်က္နွာ ကိုလည္း သူ့လက္ထဲက စာအုပ္ တစ္အုပ္နဲ ့ ကာလို ့။ အဲဒီ ခဏမွာ ကြ်န္ေတာ္လည္း အသိစိတ္နဲ ့ ခႏၶာကိုယ္ လံုးဝလြတ္ကင္း သြားသည္။ ဒီအျဖစ္မ်ိဳး ကြ်န္ေတာ္ လံုးထင္မထား။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာလည္း ရွက္စိတ္လား၊ ၾကည္ႏူးစိတ္လား မသိ။ ကြ်န္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ထူပူျပီး ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ေနရ ေသာ္လည္း ထိသည့္ အာရံု မခံစားရ။ အတန္းသားေတြ ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို တလွည့္ ေႏြးကို တလွည့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို ့ စိတ္ထဲမွာ ဘာလဲဟေပါ့။

''စိုးပိုင္ ဒီကိုေပး ...''

ကြ်န္ေတာ့္ေဘးက ေကာင္က စြယ္ေတာ္ရြက္ကို ေတာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း အေၾကာက္ ကန္ျပီး..

''ေပးဘူး ..''

ကြ်န္ေတာ္က စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးကို စာအုပ္ တစ္အုပ္မွာ ညွပ္ျပီး သိမ္းထား လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ စြယ္ေတာ္ ရြက္ေလးကိုၾကည့္ျပီး ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ ရသည္။ တစ္ေယာက္ တည္းလည္း ေတြး၍ ျပံဳးေနမိသည္။ ေမေမကေတာင္ ေမးသည္။

''ဟဲ့ေကာင္ေလး ဒီေန႔ ျပံဳးစိျပံဳးစိနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ... ''

အဲဒီေန႔က ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွား လြန္းလို႔ စာမၾကည့္နိုင္ပါ။ စြယ္ေတာ္ရြက္ ကေလးေပၚတြင္ ေဘာ့ပင္ျဖင့္ ေန႔စဲြေလး ေရးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေရးေနက် ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးမွာ ညွပ္၍သိမ္းသည္။ ျပီးေတာ့ အမွတ္တရ ေလးေတြ ေရးသည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ ေႏြးတို႔ အဖဲြ႔ ေျပာျပခ်က္ အရ အဲဒီ စြယ္ေတာ္ ရြက္ကေလးသည္ ေႏြးကို ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က စကားလိုက္ေျပာရင္း လြယ္အိတ္ထဲ အတင္း လိုက္ထည့္၍ ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

'' စိုးပိုင္ ဟိုေလ.. ငါလည္း အဲဒီ ေကာင္က အတန္းဝ ေရာက္သည္ အထိ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေပးေနလို႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လိုက္တာ ပါဟယ္''

သူက ရွက္လည္းရွက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အားနာသည့္ ပံုျဖင့္ ေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အတန္းထဲမွာ အေနေအး သည္ကို သူသိသည္။

''ရပါတယ္ေႏြး ..''

ကြ်န္ေတာ့္ နႈတ္က ဒီထက္ပို၍ ဘာမွ ထြက္မလာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ဘာစကားမွ် ရွာမရ။ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္တရ သိမ္းထား ပါတယ္လို႔ ေျပာရမလား။ သိမ္းထားလို႔ ရပါ့မလားလို႔ ေျပာရမလား။ အဲလိုေျပာလိုက္ လွ်င္ေရာ ေကာင္းပါ့မလား။ တမ်ိဳးထင္ျပီး အခင္အမင္ ပ်က္သြားမလား။ ကြ်န္ေတာ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားသည္။ သို့ေသာ္ လက္ေတြ႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့။

ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေနာက္ပိုင္ ေႏြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အရင္ကထက္ေတာ့ ပိုျပီး ခင္ခင္မင္မင္ ရိွခဲ့သည္။ ေတြ႔လွ်င္ နႈတ္ဆက္ ေခၚေျပာ ပါသည္။ ခက္တာက ကြ်န္ေတာ္က စကားနဲသည္။ သူကလည္း ေအးသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ျပီ။

ဒါေပမယ့္ ေႏြးနဲ႔ ပါတ္သက္လာရင္ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ျပီးပဲ ေနခဲ့မိသည္။ ေႏြးက အရမ္းလွသည္။ သူ႔ကို ႀကိဳက္သူ ေတြလည္း ေပါသည္။ သူတို႔ မိဘေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ခ်မ္းသာၾကသည္။ ေႏြးက အရာရာ ျပည့္စံုတဲ့သူ ျဖစ္သည္။

ေႏြးတို႔ အိမ္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္က သိပ္မေဝးေပ။ ညေနဘက္မ်ားတြင္ အိမ္၌ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး တိုလီမိုလီ ပစၥည္ေလးမ်ား လိုလွ်င္ ေမေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝယ္ခိုင္း တတ္သည္။ ကေလးဘဝ ကတည္းက အျမဲဝယ္ေပး ေနက် ျဖစ္ျပီး။ ယခုအခါ သိပ္မဝယ္ ခ်င္ေတာ့ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မျငင္းမိ။

မဆလာ၊ အေရာင္တင္မႈန္႔၊ လက္ဖက္ေျခာက္ တုိ႔ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေသခ်ာ ျဖီးလိမ္းျပီး ေႏြးတို႔ အိမ္နားက အိမ္ဆိုင္ေလးသို႔ သြားဝယ္သည္။ ေႏြးတို႔ အိမ္ေရွ့က ျဖတ္သြားသည္။ အမွန္ေတာ့ တျခားလမ္းမွ သြားလွ်င္ ပိုနီးသည္။ သို႔ေသာ္ ေႏြးကို ၾကည့္ခ်င္ယံု သက္သက္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္က ပိုေဝးတဲ့ သူတို႔ အိမ္ေရွ့လမ္းက သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

ညေနဘက္မ်ားတြင္ ေႏြးက သူတို႔အိမ္ေရွ့၌ ကုလားထိုင္ေလး တစ္လံုးျဖင့္ သိုးေမြးထိုးေန တတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္နွင့္ မ်က္နွာခ်င္း ဆံုမိလွ်င္ေတာ့ အျပန္အလွန္ ျပံဳးျပ နႈတ္ဆက္ မိပါသည္။ ဒီထက္ေတာ့ မပိုရဲပါ။ သူ႔အကိုေတြက ေတာ္ေတာ္ ဆိုးသည္ဟု နာမည္ ႀကီးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သြားခိုက္ ေႏြး အိမ္ေရွ့မွာ မရိွလွ်င္ေတာ့ အဲဒီေန႔ ေစ်းသြား ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေမာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေမေမ ဝယ္ခိုင္းသည့္ ပစၥည္းက ငံျပာရည္လို၊ ၾကက္ဥလို ၾကည့္မေကာင္းသည့္ ပစၥည္း ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေႏြးတို႔ အိမ္ေရွ့က ျဖတ္ေလွ်ာက္ ရမွာ ရွက္သျဖင့္ တျခားလမ္းက သြားသည္။

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္က ဇာတ္ေမ်ာႀကီးျဖစ္ ေနခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ မိ သည္။

''ေၾသာ္ ေႏြးရယ္... ငါ့မွာ ေမာလိုက္တာ ...''

စာေမးပဲြနီးလို႔ ေက်ာင္းေတြလည္း ပိတ္ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေႏြးနွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ရိွမေနခဲ့ ပါပဲနဲ႔ ေဝးရမွာကို ေၾကာက္ေနခဲ့သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ သူအျမဲ ရိွေနခဲ့တာပါ။ ေႏြးတို႔ အိမ္က သိပ္ေဝးတာမွ မဟုတ္ပဲေလဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရသည္။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ေႏြးတို႔ အိမ္အေၾကာင္း နဲနဲ ၾကားရသည္။ စီးပြားေရး သိပ္အဆင္ မေျပဘူး ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သူ့ အကိုေတြကလည္း ေလာင္းကစား က်ဳးသည္ဟု သိရသည္။ ဘယ္လို ျဖစ္သည္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါ။

ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္း ထြက္ေတာ့ ေႏြးကဂုဏ္ထူး နွစ္ဘာသာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရိုးရိုးပဲေအာင္သည္။ ထို့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုလ္သင္တန္း ေျဖသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလဲ အားခဲထားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဗိုလ္သင္တန္း ပါေအာင္ ႀကိဳးစားမည္။ စစ္တကၠသိုလ္ တက္မည္။ အမွန္ တကယ္လည္း စစ္တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရသည္။

ေႏြးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ရယ္ကဲ်ကဲ်ျဖင့္ နႈတ္ဆက္သည္။

'' ဗိုလ္ႀကီး အေလးျပဳ။ စိုးပိုင္ နင္က ဗိုလ္သင္တန္းတက္မွာေပါ့ ...?''

''ဟုတ္တယ္ဟ.. ေႏြးေရာ ဘာတက္ဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ''

''ငါက ကြန္ပ်ဴတာ တက္မလို႔ ..''

''ေကာင္းပါတယ္''

ကြ်န္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္ တက္ေတာ့ ေႏြးနဲ႔ ေဝးခဲ့ရသည္။ စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႔ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေရး ေတြကေတာ့ ဘာကိုမွ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေငးေနခိ်န္ မရေအာင္ပါပဲ။ အခိ်န္တိုင္းမွာ ေျပးလႊား ေနခဲ့ရသည္။

ဗိုလ္ေလာင္း သင္တန္း ကာလမွာ ေႏြးဆီကို စာေရးရရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားပါေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ပထမနွစ္မွာပဲ ေႏြးတို႔ ျမိဳ႔ကေလးမွ ေျပာင္းသြားၾကသည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္း သိရသည္။ ဘယ္ျမိဳ႔ကို ေျပာင္းသြားၾက သည္ကိုလည္း မသိရပါ။ ကြ်န္ေတာ္ သိရ သေလာက္ စီးပြားေရး အဆင္မေျပဘူး ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

သံုးနွစ္ၾကာသြား ခဲ့ပါျပီ။ သံုးနွစ္ဆိုတဲ့ အခိ်န္ကာလ တစ္ခုအတြင္းမွာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲ သြားခဲ့သနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္မွာ ဘဲြ႔တစ္ခု ရခဲ့သည္။ ျပန္တမ္းဝင္ အရာရိွ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ျပီး တပ္မေတာ္မွာ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္သည္။

အခိ်န္ေတြ ၾကာသြားခဲ့ ေပမယ့္ ေႏြးကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ မေမ့ေသးပါ။ အခိ်န္တိုင္း မဟုတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ တမ္းတမ္းတတ လြမ္းမိသည္။

တပ္မွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း တပ္ကိစၥမ်ားနွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရသည္။ လကုန္ရက္ ျဖစ္၍ ရဲေဘာ္မ်ား၏ ဘဏ္စုေငြ သြင္းရန္ မႏ ၱေလး ရိုးမဘဏ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ရံုးခန္းအတြင္းသို႔ ေဝ့၍ ၾကည့္မိသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက တူညီ ဝတ္စံုျဖင့္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္ အၾကည့္တြင္ လက္ကို အသာရမ္းျပသည္။

'' ေႏြး ''

ကြ်န္ေတာ့္ အသံ ေတာ္ေတာ္ က်ယ္သြား သျဖင့္ က်န္သူမ်ားက လွမ္းၾကည့္၏။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔နား အသာ ခ်ဥ္းကပ္ သြားေတာ့

'' စိုးပိုင္ .. နင္မႏ ၱေလးမွာ တာဝန္က်တာလား ''

ေႏြးက စကားကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာသည္။

'' ဟုတ္တယ္။ နင္က ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာလား ''

'' အင္း ''

ေႏြးေတာင္ ဘဝကိုရုန္းကန္ေနရျပီပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက သူ႔ဘဝေလးကိုလည္း ျပန္ေတြးမိသည္။

'' နင္တို႔ ဟိုတေလာက သင္တန္း ဆင္းတာေတာ့ ငါသတင္းစာမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္ ''

'' နင္ ငါ့ကို သတိတရေတာ့ ရိွတာပဲ ''

ေႏြးက ျပံဳးသည္။ ေႏြးရဲ႔ မ်က္လံုးေတြက ေက်ာင္းတုန္းက ေလာက္ေတာ့ အေရာင္ ေတာက္သည္ မထင္ရ။ အနည္းငယ္ ႏြမ္းရိပ္သမ္း ေနသည္။ သူရဲ႔ လက္ေခ်ာင္း ကေလးေတြက အရင္ကေလာက္ ေကာ့ပံ်မေနတာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသည္။

'' ေႏြး ရံုးဆင္းရင္ ျပန္မသြားနဲ႔ဦးေနာ္။ ကိုယ့္ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ေပးမယ္ ''

ဘဏ္အႀကီးအကဲ ထင္ရေသာ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္က ေႏြးကို လွမ္းေျပာသည္။

'' ရပါတယ္။ ကြ်န္မ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မွာပါ ''

'' ကိုယ္ လိုက္ပို႔ပါ့မယ္။ ခဏပဲေစာင့္ေနာ္ ''

ေႏြး မ်က္နွာ တစ္ခ်က္ ညိွးသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာလည္း အလ်င္အျမန္ စဥ္းစား လိုက္သည္။ ေႏြးနဲ႔ အဲဒီလူနဲ႔က ဘာလဲ။

'' စိုးပိုင္ ခဏေစာင့္ပါလား ခဏေနရင္ ငါတို႔ ရံုးဆင္းေတာ့မယ္။''

ကြ်န္ေတာ္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ရံုးဆင္းသည္နွင့္ ေႏြးက ေစာေစာကလူ မသိေအာင္ အလ်င္အျမန္ ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သူ႔အိမ္မွာ သိပ္မေဝး ေသာေၾကာင့္ အျပန္၌ သူ႔အိမ္သို႔ ကြ်န္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာရင္း လိုက္ပို႔သည္။

'' ေႏြးတို႔ အိမ္က မ ႏ ၱေလးကို ေျပာင္းလာတာလား ''

'' မဟုတ္ပါဘူး ငါအခု ျပန္မွာက ငါ့ အေဒၚ အိမ္ကိုပါ ''

ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ့အိမ္ အေၾကာင္းေတြ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ထပ္ေမး၍ မေကာင္းသျဖင့္ နႈတ္ဆိတ္ ေနလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ကားျဖင့္ လိုက္ပို႔ ခ်င္သည္ ဆိုသူကေရာ မည္သူနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္းသိခ်င္ေနသည္။

'' ဒါနဲ႔ ေစာေစာက လူကေရာ ''

ေႏြးက သက္ျပင္း တစ္ခ်က္ကို အသာခိုး၍ ခ်ရင္း

'' အဲဒါ ရံုးက မန္ေနဂ်ာပါ။ ငါ့ကို သူအလုပ္သြင္း ေပးထားတာ။ အိမ္က သူ႔အေပၚ အားကိုး ခဲ့ရတယ္ဟ။ စိတ္ညစ္ပါတယ္ဟာ... ''

''ဘာျဖစ္လို႔လဲ''

'' သူက ငါ့ကို အတင္း ကပ္ေနတယ္ဟ ''

သူေရာ ကြ်န္ေတာ္ပါ ခဏမွ် ျငိမ္သက္ သြားသည္။

'' စိုးပိုင္ နင္ေတာင္ အရာရိွ တစ္ေရာက္ ျဖစ္သြားျပီးေနာ္။ အေျပာင္းအလဲေတြကလည္း ျမန္လိုက္တာ '' ေႏြးရဲ႔ မဆီမဆိုင္ စကားေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ခဏေၾကာင္သြားျပီး

'' မေျပာင္းလဲတာေတြ လည္းရိွပါတယ္.. နင္ကေတာ့ အရင္လို လွေနတုန္းပဲ ''

ေႏြးက ရယ္သည္။ သူ႔အေဒၚအိမ္နား ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အိမ္ထဲ ဝင္ပါဦးဟု ဖိတ္ေခၚသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပံုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိတ္ေခၚရတာ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနပံုပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အလိုက္သိစြာျဖင့္ မဝင္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာ၍ နႈတ္ဆက္ ထြက္ခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ သံုးနွစ္ေက်ာ္ခန္႔က အတိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ေႏြးကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သည္။

'' ဟိုလူက ငါ့ကို လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းေနတယ္ စိုးပိုင္ ''

'' နင္သူ႔ကို ခ်စ္လား ''

'' ငါအခ်စ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘူး။ ငါ့ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူေတြ အမ်ားႀကီး ဆိုတာ နင္လည္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုရဲဘူး။ ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္ ပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ သူေတြ ခုဆို တစ္ခ်ိဳ ႔အတဲြေတြ ကိုယ္စီ ျဖစ္ကုန္ ၾကျပီ။ ''

ကြ်န္ေတာ္ ေျပာဖို႔ စကားစ စဥ္းစား ေနစဥ္ သူက စကားဆက္သည္။

'' ခုလို အေျခ အေနဆို ပိုဆိုးတယ္ စိုးနိုင္။ လူတစ္ခ်ိဳ႔က အနိမ့္ပန္းေတြကို ခူးရတာ လြယ္မယ္ ထင္ၾကတယ္။ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခူးဖို႔ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ေငြေၾကး၊ ေက်ဇူးတရား၊ အရိွန္အဝါ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ဟာ ''

ေႏြးက သူ႔ဘဝ နိမ့္ပါးသြားသည္ ကို အားငယ္ သည့္ပံုပါ။ သူမ်က္နွာက ျငိဳးငယ္ေနျပီး မ်က္ဝန္းမ်ားက အေဝးသို႔ ေငးေနသည္။

'' နင္က အနိမ့္ပန္း မဟုတ္ပါဘူး ေႏြး။ နင္ကို တကယ္ တန္ဖိုးထားတဲ့ သူလည္း ရိွပါတယ္။ ငါ...''

'' ငါမယံုဘူး ''

ကြ်န္ေတာ့္ စကား မဆံုးခင္ သူက ျဖတ္ေျပာလိုက္ သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဘာဆက္ ေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားေနမိသည္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ယံုပါ့မလား။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရာ အရိွန္အဝါ သံုးသည္ ဟု ထင္မလား။

ကြ်န္ေတာ့္မွာ သူ႔ကို အခ်ိန္ေတြ အၾကာၾကီး ခ်စ္ေနခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတုန္းကလည္း ေက်ာင္းတုန္းက အေျခအေန မို႔ မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ ခုအေျခအေန... ။ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခ်က္ ေတြေဝ သြားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္တင္းလိုက္ျပီး..

'' ေႏြး နင္သိလား.. ''

'' ဘာလဲ''

'' ငါနင့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္၊ အရမ္းခ်စ္ခဲ့တယ္။''

ေႏြးက ရုတ္တရက္ မ်က္လံုး အဝိုင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း အံ့ၾသသည့္ပံု နွင့္ ၾကည့္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာသာ စိတ္ေတြ အရမ္း လႈပ္ရွားျပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ကပ္ၾကီး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူကေတာ့ တည္ျငိမ္ေနတဲ့ ပံုပါ။ ထိုေနာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပံဳး၍ၾကည့္ျပီး..

'' ဟုတ္လို႔လား ဗိုလ္ၾကီးရယ္ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ျပန္စဥ္းစားပါဦး ''

သူျပံဳးပံုက သေဘာက် နွစ္သက္၍ ျပံဳးပံုမ်ိဳးနွင့္ မတူပါ။ သူေျပာ လိုက္တဲ့စကား မွာလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ၾကီး ဆိုျပီး တမင္ ရည္ရြယ္ သံုးစဲြလိုက္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထား မိသည္။

ကြ်န္ေတာ္ သူ႔လက္ေမာင္း နွစ္ဖက္ကို ကိုင္၍ သူ႔ကို တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး

'' ငါနင္ကို တကယ္ ျမတ္နိုးတာပါ။ သူမ်ားေတြလိုပဲ ငါ့ကို မယံုဘူးလို႔ ေျပာဦးမွာလား။ အရိွန္ အဝါ သံုးတယ္ စြပ္စဲြဦးမွာလား ''

ေႏြးက ေနာက္သို႔ ေရွာင္ထြက္သြားျပီး...

'' ငါအဲဒီ စကားလို စကားေတြ ခဏခဏ ၾကားခဲ့ ဖူးတယ္။ ''

သူ႔အသံက အနည္းငယ္ တိပ္ဝင္ေနျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုးရံြ့စြာ ၾကည့္သည္။

''ငါနင့္ကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးစရာ ရိွတယ္ေႏြး''

'' ဘာေပးမလို့လဲ။ မလိုခ်င္ပါဘူး ..''

ကြ်န္ေတာ္ ပန္းေရာင္ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ေလးၾကားမွ သစ္ရြက္ေလး တစ္ခုအား သူ႔လက္ထဲ အတင္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။

'' ဟင္ စြယ္ေတာ္ ရြက္ေျခာက္ေလးပါလား''

ေႏြးက ကြ်န္ေတာ့္ကို တလွည့္ စြယ္ေတာ္ ရြက္ေျခာက္ ကေလးကိုတလွည့္ ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္စ တစ္ခ်ိဳ ႔ေဝ့တက္လာသည္ ကိုေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္ မက်ပါ။ မ်က္နွာကလည္း ျပံဳးေနသည္။ သူ႔အသက္ ရႈသံေတြ ျမန္ျပီး ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနတယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ အတပ္ သိလိုက္သည္။ သူ့ရဲ႔ လက္တစ္ဖက္ ကလည္း ရင္ဘတ္ ေပၚမွာ ဖိသလိုလို တင္သလိုလိုေလး လုပ္ထား၏။

 ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း ေပ်ာ္သြားသည္။

'' စိုးပိုင္ နင္ငါ့ကို အဲဒီ တုန္းကတည္္းက ခ်စ္ေနခဲ့တာလား''

ကြ်န္ေတာ္ ျပံဳးယံုသာ ျပံဳးေနလိုက္သည္။ ျပန္မေျဖလိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ ပန္းေရာင္ စာအုပ္ကေလးကို သူ႔လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ စာအုပ္က ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းက သူ႔အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ေလးပါ။ စာအုပ္ထဲမွာ ဝတၳဳထဲက ကူးေရးခဲ့တဲ့ စားသားေလးေတြ၊ သီခ်င္းစာသား ေလးေတြ၊ ျပီးေတာ့ ကဗ်ာလိုလို စာလိုလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္ထဲရိွရာ ေရးထားတာ ေလးေတြ။ အဲဒီ တုန္းက ကေလး အေတြးနဲ့ ေရးထားတဲ့ စာသား ေလးေတြ။ တစ္ခ်ိဳ ႔စာေၾကာင္း ေလးေတြက ခုျပန္ဖတ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာင္ ရွက္မိသည္။

ေႏြးက စာအုပ္ေလးကို တစ္မ်က္နွာ ဖတ္လိုက္ ရယ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကေလးအေတြးနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ စာသားေလးေတြကို ေႏြးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အသံ ထြက္ျပီးေတာင္ ဖတ္ေနေတာ့ ရွက္မိလာသည္။

ေႏြးက မ်က္ရည္ ထြက္ေအာင္ ရယ္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ ပုခံုးေပၚ ေခါင္းေလး မီွ၍ ေနသည္။ စိုးရံြ့ ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႔ နွလံုးသားက ခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ခြင္မွာ ယံုၾကည္စြာ ေမွးစက္ေနပါျပီ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔ကို အေျဖေပးဖို႔ မေတာင္းေတာ့ပါ။ ခ်စ္လားလို႔လည္း မေမးေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း စဲြမက္ခဲ့ရေသာ သူ့ရဲ႔ ဆံႏြယ္စေလး ေတြကို အသာခိုး၍ နမ္းရိႈက္လိုက္ေလေတာ့သည္။

---------------------------------------------------

မွတ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုဇာတ္လမ္းအား မူရင္းေရးသားသူ မဟုတ္ပါ။ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းေရးသားသူမွာ ဇာတ္လမ္းနာမည္အား ေၾကြတစ္ခါ ေ၀တစ္လွည့္ ဟု နာမည္ေပးထား ေသာ္လည္း စြယ္ေတာ္ရြက္ေၾကာင့္ အခ်စ္စစ္ကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားသည္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္မွ စြယ္ေတာ္ရြက္ဖူးစာ ဟုေခါင္းစဥ္ေျပာင္းထားပါသည္။ ဇာတ္လိုက္မင္းသား၏ နာမည္အားလည္း ေျပာင္းလဲထားပါသည္။

Share

အထီးက်န္တရားေတာ္ - ဆရာေတာ္ဦးေဇာ္တိက

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ အထီးက်န္တရားေတာ္ဆိုတာေလးကို မိမိကိုယ္တုိင္ နာယူၿပီး သေဘာက်တာနဲ႔ အျခားသူေတြကိုလည္း သိေစခ်င္ေသာ စိတ္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္တရားကို ဂရုတစိုက္နာယူရင္း ဆရာေတာ္ေဟာထားတာေတြကို ျမန္မာလို ျပန္ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။  တခ်ိဳ ႔ ေနရာေတြမွာ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားေတာ္မူထားေသာ ပါဠိစလံုးေတြ၊ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြက လႊဲရင္ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ဆရာေတာ္ ေဟာၾကားထားေသာ မူရင္းအဓိပၸာယ္ ေပ်ာက္မသြားေအာင္ ျပန္ရိုက္ထားပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းမွားယြင္းမႈမ်ား ရွိပါက စာျပန္ရိုက္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ တာ၀န္သာျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိဳ ႔ကလည္း အသံဖိုင္တရားနာရတာကို သေဘာက်တယ္။ တခ်ိဳ ႔ကလည္း တရားစာေပဖတ္ရတာကို ပိုသေဘာက်တာ ရွိတတ္ပါတယ္။ တရားနာမယ့္သူေတြအတြက္ေကာ၊ တရားစာေပးဖတ္ရႈသူေတြအတြက္ပါ အဆင္ေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အထီးက်န္တဲ့ဘ၀ကို ဘယ္လိုမ်ိဳးအခ်ိန္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဘယ္လိုမ်ိဳးပုဂိၢဳလ္ေတြ မွာ ျဖစ္တတ္တယ္။ အထီးက်န္အေဖာ္မဲ့တဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ဘယ္လိုရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရသလဲဆိုတာကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ရွင္းျပထားပါတယ္။ အားလံုး အထီးက်န္တရားကို နာယူၿပီး အေဖာ့္မဲ့ အထီးက်န္ျခင္းမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။

ဘုန္းဘုန္းက ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို တခုခုေျပာတဲ့အခါမွာ ၀တၱရားအရ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြက တရားေဟာပါဘုရားဆိုလို႔ ၀တၱရားရွိလို႔ ေဟာလိုက္ရတယ္ဆုိတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ကိုတုိင္ ကိုယ္ဘ၀မွာ အခက္အခဲေတြ ေလာကဓံတရားေတြ၊ ဒုကၡေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႔ၾကံဳ ခံစားရၿပီးေတာ့ ဒီလို အခက္အခဲေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရသလဲ ဘယ္လိုေက်ာ္လႊားရသလဲ ဆိုတာေတြကို ၾကံဳဘူးထား တာ မွတ္သား ထားတာေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ပီးေတာ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကို စဥ္းစားစရာျဖစ္ေအာင္၊ နည္းယူ စရာျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပတာပါ။ ေဟာေျပာထားတာေတြကို မွတ္သားၿပီး လုပ္ၾကည့္လို႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ေလာကဓံတရားေတြ ဒုကၡေတြ နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ သက္သာရာရပါေစဆိုတ့ဲ ေစတနာ၊ ေမတၱာနဲ႔ ေျပာတာပါ။ ေျပာတာေတြကို ပံုေသမွတ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ေျပာတာပါေနာ္။

ဒီဘုန္းဘုန္းက ဘ၀ထဲမွာ တရားရွာတ့ဲသူျဖစ္တယ္။ ဒီသဘာ၀တရားထဲမွာပဲ အမွန္တရားဆိုတာ ရွိတာကိုး။ ဘယ္လိုပညာရပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ ပညာရပ္နဲ႔ ပက္သက္ပီးေတာ့ တကယ္ ရွာေဖြေလ့လာခ်င္တယ္ဆုိရင္ သဘာ၀ထဲမွာ ျပန္ရွာရမွာပဲ။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ သိပၸံပညာေတြျဖစ္တဲ့ ရူပေဗဒတုိ႔၊ ဓာတုေဗဒတုိ႔ ဇီ၀ေဗဒတုိ႔ သတၱေဗဒတုိ႔ကို တကယ္တတ္ခ်င္ရင္ သိခ်င္ရင္ သဘာ၀ ေလာကကိုၾကည့္ရတယ္။ ၾကည့္တတ္တဲ့သူေတြကၾကည့္ပီးေတာ့ သူတုိ႔ျမင္ထားတာေတြကို စာအုပ္ထဲ မွာ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေရးေပးထားတဲ့ မွတ္တမ္းေတြရွိတယ္။ ကိုယ္ကအဲဒီမွတ္တမ္းေတြ ဖတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ မွာတင္ လမ္းဆံုးလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သဘာ၀ေလာကကို တခါျပန္ၾကည့္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ လူ႔ေလာကမွာ ေရွးကတည္းက ပညာရွင္အမ်ိဳးမ်ိဳးက သဘာ၀ေလာကႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔သိတာကို တဆင့္ တဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းသြားတာေနာ္။ အဲဒီလို လက္ဆင့္ကမ္းသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးက တုိးတက္လာတာ။ တစ္ဦးသိတာကို ေနာက္တစ္ဦးကိုမွ်ေပးလုိ႔ လူ႔ေလာကႀကီး ဒီလိုတုိးတက္လာတာ။ ေနာက္တစ္ဦးကလည္း မွ်ေပးတဲ့အတုိင္းရပ္မေနဘူး။ ေနာက္ထပ္ ပိုသိေအာင္ႀကိဳးစားတယ္။ ႀကိဳးစား ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခါ သူ႔ေနာက္ကလာတဲ့ ငယ္တဲ့သူေတြကို ပညာေပးခဲ့ျပန္တယ္။ တရားနဲ႔ ပက္သက္ တာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဘဝထဲမွာ တရားေတြရွိတယ္။ ခႏၶာထဲမွာ တရားေတြရွိတယ္။ တရားနဲ႔ ပက္သက္ၿပီးေတာ့လည္း မွတ္တမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွတ္တမ္းေတြကို ဖတ္ရႈေလ့လာရတယ္၊ မွတ္သားရတယ္၊ စဥ္းစားရတယ္။ ၿပီးရင္ သဘာဝကို ျပန္ၾကည့္ရတယ္။ သတိရွိတဲ့သူ ဥာဏ္ရွိတဲ့သူ ဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေရွးပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ား ေဟာခဲ့တဲ့ တရားစကားတစ္လံုးေလာက္ကို ပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ အာရံုျပဳမယ္ ႏွလံုးသြင္းမယ္ဆိုရင္ ဘဝကို အင္မတန္အက်ိဳးျပဳတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဥာဏ္ရွိတဲ့သူအတြက္ တရားစကားေလးတစ္လံုးဟာ မဆံုးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ျပန္႔နက္နဲသြား ပါတယ္။

ဒီဘုန္းဘုန္းကလည္း ဘုရားေဟာတဲ့ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ ဆိုတဲ့ စကားကို စဥ္းစားေနတာ ေလ့လာေနတာ အားထုတ္ေနတာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ အခုထိ ျပည့္စံုၿပီလို႔ မထင္ေသးဘူး။ ၾကာေတာ့လည္း တေျဖးေျဖးပိုသိလာတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပည့္စံုတယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကလည္း တရားအားထုတ္တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ တရားအားထုတ္တာနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ေတြ႔တုိင္းၾကံဳတုိင္း၊ ေျပာေနၾက ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တရားကို အျမဲအားထုတ္ေနရမွာေနာ္။ ဒီအလုပ္ကၿပီး သြားတယ္လို႔ မရွိဘူး။ ေန႔တုိင္းအားထုတ္ေနရမွာ။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာကဓံတရားေတြ အကုန္လံုးကို တရားသတိနဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေနထိုင္သြားရမွာေနာ္။

ဒီေန႔ေတာ့ ေလာကဓံတရား (၈) ပါးထဲက ယေသာ အယေသာဆိုတဲ့ ေလာကဓံကိုေျပာမွာပါ။ ေလာကဓံ ဆိုတာ အေကာင္းလည္း ေလာကဓံပဲ၊ အဆိုးလည္း ေလာကဓံပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဆိုးကိုပဲ ေလာကဓံလို႔ ေျပာၾကတာမ်ားတယ္။ အေကာင္းနဲ႔ ၾကံဳေနရတဲ့အခါၾကေတာ့ ငါ့မွာ ေလာကဓံနဲ႔ ေတြ႔ၾကံဳ ေနရပါတယ္လို႔ မေျပာၾကဘူး။ အေကာင္းကို ေလာကဓံလို႔ မထင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ ဘ၀မွာ ေတြ႔ေနၾကံဳေန ရတာက အဆိုးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ အဲဒါကို သတိနဲ႔ ဥာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သိၿပီးေတာ့ ေနတတ္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအဆိုးေတြရဲ ႔ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ခံရတာ သက္သာမမယ္။

အေျခြအရံမ်ားျခင္း၊ အေျခြအရံနည္းျခင္းဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အရင္ကလည္း ေျပာဘူးပါတယ္။ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ လူေတြေတြ႔ၾကံဳရမယ့္ ဒုကၡေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးဒုကၡက ဘာျဖစ္မလဲဆိုေတာ့ အေပါင္းအေဖာ္မရွိျခင္း ပဲ။ အခုလည္းၾကံဳေနရပါၿပီ။ လူေတြက ေလာကႀကီးထဲမွာ ၾကာေလမ်ားေလ ျဖစ္လာေနတာ။ လူဦးေရမ်ားလာသေလာက္ လူေတြဟာ အေဖာ္မဲ့အထီးက်န္ပိုျဖစ္လာတယ္။ အေပ်ာ္ အပါးေတြလည္း အခုေခတ္မွာ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးမ်ားသေလာက္ အေဖာ္လည္းပိုၿပီးမက္ လာတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဒီလိုအခက္အခဲေတြ ေတြ႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေနပါၿပီ။ အေနာက္ႏိုင္ငံက ပညာရွင္တခ်ိဳ ႔ကလည္း ဒီအခက္အခဲဒုကၡေတြကို ဘယ္လုိေျဖရွင္းရမလဲဆုိတာကို သူတုိ႔ဘာသာသူတုိ႔ နည္းလမ္းေတြ ရွာၾကပါတယ္။ အထိုက္အေလွ်ာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နည္းလမ္း ေတြကေကာင္းပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျပည့္စံုတယ္လို႔ေတာ့ မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္စံုဘူး။ သူတုိ႔ဆီက ေကာင္းတဲ့ နည္းေတြကိုလည္း ယူရမွာပဲေနာ္။

ဘုန္းဘုန္းငယ္ငယ္တုန္းကဖတ္ဘူးခဲ့တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိတယ္။ စာအုပ္ အဓိပၸာယ္က လူေတြ အမ်ားႀကီးၾကားထဲမွာ ေနရၿပီးေတာ့မွ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတဲ့ဘဝလို႔ အဓိပၸာယ္ေပါက္တယ္။ အင္မတန္ စဥ္းစားဖို႔ေကာင္းတယ္။ လူမရွိလို႔ အထီးက်န္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကိုယ့္အနားမွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနေပမယ့္လည္း ကိုယ္ဟာ တကိုယ္တည္း အထီးက်န္အေဖာ္မဲ့ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပက္သက္ၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံကပညာရွင္မ်ားေျပာတာကိုလည္း ထည့္သြင္းစဥ္းစား ေစခ်င္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာတဲ့ သတိပဌာန္နည္းနဲ႔လည္း ဒါကို ဘယ္လိုရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ လက္ေတြ႔လည္း လုပ္ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေနေပ မယ့္ အေဖာ္မဲ့သလို ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳး ၾကံဳဘူးၾကမွာပါ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တနည္းနည္းနဲ႔ အနည္းနဲ႔ အမ်ား အေဖာ္မဲ့သလို အထီးက်န္ျဖစ္သလိုမ်ိဳး ၾကံဳေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ လူေတြဟာ အလုပ္သိပ္ မ်ားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္ေတာ့မဆို ခပ္သုတ္သုတ္ ခပ္ျမန္ျမန္သြားတယ္။ ေျပာတယ္၊ လုပ္တယ္။ သူ႔မွာ သူ႔အနားကို ေရာက္လာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး အာရံုျပဳဖို႔ အဲဒီလူေျပာ တာကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားဖို႔ အဲဒီလူကို ကိုယ့္စိတ္ထဲက ဘာေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစား ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာဖို႔ရာ အခ်ိန္မရွိဘူး။ အခုေခတ္က အလုပ္အင္မတန္ မ်ားတဲ့ေခတ္။ အေပ်ာ္အပါး အင္မတန္မ်ားတဲ့ေခတ္ ျဖစ္ေတာ့ လူလူခ်င္းဆက္ဆံေရးမွာ အခ်ိန္ေတြဟာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့သြား ေနတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာဆုိရင္ မိဘနဲ႔ သားသမီးစကားေျပာခ်ိန္က တစ္ေန႔မွာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္တဲ့။ လူလူခ်င္း ထိေတြ႔မိ တျဖည္းျဖည္း နည္းသြားေနတယ္။

ကမ ၻာေပၚမွာ လူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္နဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မယ့္သူက မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။

အေဖာ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးကိုေခၚသလဲ ….. ?

၀၁။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြခံစားေနရတယ္ဆုိတာကို သိတဲ့သူ

၀၂။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္မယ့္သူ

၀၃။ ကိုယ့္ကို နားလည္တဲ့သူ၊ နားလည္တဲ့ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ရဲ ႔ အေကာင္းေရာ၊ အဆိုးေရာ အားနည္း ခ်က္ေတြအကုန္လံုးကို နားလည္တာကို ဆိုလိုတာေနာ္

၀၄။ ကိုယ့္ကို အလကားေနရင္း အျပစ္မျမင္တဲ့သူ

၀၅။ ကိုယ့္ကို အလကားေနရင္း မေဝဖန္ မရံႈ ႔ခ်တဲ့သူ အျပစ္မရွာတဲ့သူကို ကိုယ့္အေဖာ္လို႔ေခၚတယ္။

သာမန္အားျဖင့္ လူေတြဟာ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာတတ္တယ္။ အျပစ္ေသးေသးေလးကို ပံုႀကီးခ်ဲ ႔တတ္ တယ္။ အေဖာ္ေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းဟာ အဲဒီလို မလုပ္တတ္ဘူး။ ကိုယ္ရဲ ႔ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္၊ အား နည္းခ်က္ကို ေစတနာ၊ ေမတၱာနဲ႔ မေထာက္ျပဘူးလို႔ မဆိုလိုဘူးေနာ္။ ကိုယ့္မွာ အမွားေတြ၊ ခၽြတ္ယြင္း ခ်က္ေတြ ရွိရင္ေတာင္မွ အဲဒါကို ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီးေတာ့ နားလည္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ငါသာ သူ႔ေနရာမွာ ေနရရင္ ဘယ္ႏွယ့္မ်ားေနမလဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တယ္။ ကိုယ့္စကားကို ေသေသခ်ာခ်ာ နာေးထာင္တယ္။ ဆံုးေအာင္နားေထာင္တယ္။ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း မွန္မွန္ကန္ကန္ေကာက္တယ္။ ဒီ အခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားပါေနာ္။ အေဖာ္ျဖစ္ဖို႔ရာ လိုအပ္တဲ့ အဂၤါရပ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္အနားမွာ ထိုင္ေနရံုနဲ႔ အေဖာ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုယ္ေျပာတဲ့ စကားကို မွန္မွန္ ကန္ကန္နဲ႔ ကိုယ္ဆိုလိုတဲ့ အဓိပၸာယ္အတိုင္းနားလည္မွသာ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က စကားတခုခုေျပာတယ္။ အဲဒါကို သူက သူ႔ဟာသူ လိုသလို အဓိပၸာယ္ေကာက္တယ္။ ကိုယ္က အဲဒါ ငါေျပာခ်င္တ့ဲ အဓိပၸာယ္မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ျပန္ရွင္းျပရင္ေတာင္မွ သူက လက္မခံဘူး။ သူေကာက္ခ်င္တဲ့ အဓိပၸာယ္ပဲေကာက္တယ္။ အဲဒါမ်ိဳးလုပ္တတ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အေဖာ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ နားလည္တယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ရာခိုင္ႏႈန္းျပည့္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ သူကတဆင့္ ႏွိမ့္ၿပီးေတာ့ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ နားလည္ခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစား တယ္ဆိုရင္ကိုပဲ အင္မတန္ေတာ္လွပါၿပီ။ အဲဒီေလာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ကိုပဲ ဒီလူႏွစ္ေယာက္က အေဖာ္ ျဖစ္လို႔ ရၿပီ။ အမ်ားစုကေတာ့ တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူပင္ေနေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဓိပၸာယ္ေတြေကာက္တာ လႊဲေနတယ္။ စကားကိုဆံုးေအာင္ နားမေထာင္ဘူး။ ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး။ နားမလည္ဘူး။ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း ထိၿပီး ထိုင္ေနေပမယ့္လည္း စိတ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မသိဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ သူ႔လည္း ငါမသိ။ ငါ့လည္း သူမသိ။ ဒီလို မသိတဲ့လူႏွစ္ေယာက္က အေဖာ္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ငါ့ကိုသိမွ ငါနဲ႔ အေဖာ္ျဖစ္မယ္။ ငါဘယ္လုိ ခံစားေနရတယ္ဆုိတာကိုပါ သိမွ ငါနဲ႔အေဖာ္ျဖစ္မယ္။

ဥပမာ - သခၤ်ာပညာရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ရူပေဗဒပညာရွင္တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘာသာရပ္ခ်င္း ဆက္စပ္မႈနည္းနည္းရွိေနေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဒီဘာသာရပ္နဲ႔ ပက္သက္တာေတြ ေျပာၾကမယ္ ဆိုၾကမယ္ ေဆြးေႏြးၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ အေဖာ္မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒါက ျပင္ပအေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္ခံစားခ်က္နဲ႔ တကယ္ျပည့္ျပည့္ဝဝ ဆက္စပ္မႈမရွိေသးဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ပညာရွင္အခ်င္းခ်င္း ပညာကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးေတာ့ျဖစ္မယ္။ အဲဒီေလာက္န႔ဲ ဆက္ဆံေရး မလံုေလာက္ဘူး။ သူ႔မွာ ဝမ္းနည္းတဲ့အခါလည္းရွိမယ္။ စိုးရိမ္တဲ့အခါလည္း ရွိမယ္။ အားငယ္တဲ့အခါ လည္းရွိမယ္။ ေက်နပ္ဝမ္းသာေနတဲ့အခါလည္း ရွိမယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးကို မွ်ေဝ ေျပာျပႏိုင္မွသာ မိတ္ေဆြေကာင္း အေဖာ္ေကာင္းလို႔ ေခၚႏိုင္မယ္။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ တခါတေလ၀မ္းနည္းတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ဟန္လုပ္ၿပီး ဖံုးၿပီးေနတတ္တယ္။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ေပ်ာ္ေနတဲ့ အမူအရာမ်ိဳး လုပ္ျပတယ္။ ငါ ဝမ္းနည္းတာ လူမသိေစရဘူး။ လူသိသြားရင္ ငါ့ကို ေပ်ာ့ညံတဲ့သူလို႔ ထင္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဟန္လုပ္ၿပီးေနတယ္။ ဟန္လုပ္ၿပီးေတာ့ ေနရတာ သိပ္ၿပီေတာ့ Lonely ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ ႔ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာ ကိုယ္ဟာကိုယ္ပဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ ရွက္ရမယ့္ကိစၥမ်ိဳးေတြ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ မေအာင္ျမင္တဲ့ကိစၥမ်ိဳးလည္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။ အဲဒီလိုကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွက္တာ၊ ေၾကာက္တာ၊ အားငယ္ တာ၊ စိုးရိမ္တာ၊ ဝမ္းနည္းတာေတြကို မသိတဲ့သူ နားမလည္တဲ့သူ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ အေဖာ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ တအိမ္တည္း အတူေနတဲ့သူဆိုရင္ ပိုၿပီးေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ လူေတြဟာ လူအမ်ားနဲ႔ တကယ္ခင္ခင္မင္မင္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မဆက္ဆံတတ္ဘူး။ လူေတြနဲ႔ ကင္းကြာၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာကိုလည္း နည္းနည္း ခံရတာခက္ ေနတယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိရင္ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ခံရခက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ား ခံစားဘူးမွာပါ။

ဘုန္းႀကီးနဲ႔ သိတဲ့သူအေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ သူ႔ကို အေမရိကားမွာ ေတြ႔ခဲ့တာပါ။ သူဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုလာေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္လာတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့

အိပ္မေပ်ာ္လို႔ပါ။ ေက်ာင္းကိုလာရင္ ဘုန္းႀကီးေတြက အိပ္ေပ်ာ္တဲ့နည္းမ်ား ေပးမလားလို႔ပါ။

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့လူဟာ စိတ္မၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ပါ။ စိတ္ကိုၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္တတ္လို႔ ရွိရင္ အိပ္ေပ်ာ္ ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေသာကေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ သိပ္မ်ားေနတယ္။ စိုးရိမ္မႈ၊ ပူပန္မႈ ေတြမ်ားေနတယ္ အေတြးေတြကို ရပ္လို႔ မရဘူးဆိုရင္ အိပ္ခ်င္ေနေပမယ့္လည္း အိပ္လို႔မေပ်ာ္ဘူး။ သူအမူအရာ အေျပာအဆိုကို ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ အမူအရာမ်ိဳးရွိေနတာကို ေတြ႔ရ တယ္။ မေက်နပ္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ နည္းနည္းထိုင္းမိႈင္းတဲ့ အမူ အရာလည္းရွိတယ္။ ေနာက္မွ သိရတာက အဲဒီ ဒကာမႀကီးဟာ မူးယစ္ေဆး၀ါးလည္း စြဲေနတယ္။ အိပ္ေဆးလည္းစြဲေနတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔ကို ပထမဦးဆံုး စိတ္ႏူးညံသြားေအာင္ဆိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာပြားနည္း သင္ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ အဆင္ေျပရဲ ႔လားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့

ေမတၱာပြားလို႔ မရပါဘူးတဲ့။

 ဒါနဲ႔ သူကို ေမတၱာပြားတာ ဘာခက္လို႔တုန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္စၿပီး ေမတၱာပြားဖို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်မ္းသာ ေစခ်င္တယ္ မဟုတ္လားလို႔ ေမးေတာ့ သူက ခဏေတာ့ တိတ္ေနတယ္။ ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ဆက္ေမးၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့

ကိုယ့္အေၾကာင္းကို မေတြးခ်င္ဘူး ေမ့ထားခ်င္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ မရဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းေနလိုက္ရင္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေတြးမိၿပီး စိတ္ပ်က္တယ္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္မခ်စ္ဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့

ကိုယ့္ကိုကိုယ္မခ်စ္ဘူးတဲ့ ။

ဒါနဲ႔ တဆင့္တက္ၿပီးေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္

မိဘတုိ႔ ဆရာသမားတုိ႔ကိုေကာ မခ်စ္ဘူးလားလို႔

အေဖကငယ္ငယ္ကတည္းကြဲသြားတယ္။ အေဖကအရက္စြဲေနတယ္။ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ဘူး။ မိသားစုကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမေထာက္ပံဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အသည္းကၽြမ္းတဲ့ေရာဂါ နဲ႔ ဆံုးသြားတယ္။ အေမကေတာ့ အေဖနဲ႔ ကြဲသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ရတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေမဟာ ဂရုစိုက္မယ္ဆိုရင္ စိုက္ႏိုင္ေနပါရက္နဲ႔ တခါတေလ သူဟာသူ ေပ်ာ္သလို သက္သာသလိုပဲေနတယ္။

အဲဒီေတာ့ သူဟာ အေဖ့ေမတၱာလည္း မရ ဘူး၊ အေမ့ေမတၱာလည္းမရခဲ့ဘူး။

အေမ့ကို ခ်စ္သလားဆိုေတာ့

အေမ့အသံေတာင္ မၾကားခ်င္ဘူး။

အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ဆုိးတယ္။

အေမကတယ္လီဖုန္းဆက္ရင္ တယ္လီဖုန္းေကာက္ၿပီးနားေထာင္လိုက္တဲ့အခါမွာ အေမ့အသံလို႔ သိလိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳက္နက္ ျပန္ခ်လိုက္ေတာ့တာပဲ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူးတဲ့။

ဆရာသမားေတြထဲမွာေရာဆိုေတာ့

ဆရာသမားေတြထဲမွာလည္း ခ်စ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့သူမရွိဘူး။

သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြထဲမွာေရာဆိုေတာ့

ဒါလဲပဲ ေတြ႔လို႔ႀကံဳလို႔သာ ဆက္ဆံေနရတာပါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ တကယ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။

ဒါနဲ႔ ဘုန္းႀကီးလည္းေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။ ဘယ္လိုမွေျပာလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာမယ္ေနာ္ လူဆိုတာကိုယ္ကိုကိုယ္အခ်စ္ဆံုးလို႔ ဘုရားေဟာလည္းရွိတယ္။ ၾကားလည္းၾကားဘူးတယ္။ စာေတြေပေတြထဲမွာလည္း ဖတ္ဘူးတယ္။ ကိုယ္ကိုတုိင္လည္း ဒီလုိပဲ ခံစားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေလာက္သတၱ၀ါေတြမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ကိုမွ မခ်စ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ ဒီတစ္ခါပဲၾကားဘူးတာပါ။ ဒါပထမဦးဆံုးပါပဲ။ အျပစ္တင္တယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔ေနာ္။ တကယ္ အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါလို႔ေျပာေတာ့ သူလည္း စိတ္ေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ သူဟာသူအၾကာႀကီး စဥ္းစားၿပီးေတာ့

ခ်စ္တာတစ္ဦးေတာ့ရွိတယ္။

ဘယ္သူတုန္းဆိုေတာ့

သူငယ္ခ်င္းရဲ ႔ ေခြးတဲ့..။

သူရဲ ႔ကိုယ္ပိုင္ေခြးေတာ့မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဒီေခြးကေလးနဲ႔ ကစားရရင္ေပ်ာ္ တယ္။ အဲဒီေတာ့ တေလာက လံုးမွာ ကိုယ့္ကိုလည္းမခ်စ္ဘူး။ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မခ်စ္ဘူး။ ခ်စ္စရာဆိုလို႔ ေခြးေလးတစ္ေကာင္ပဲရွိတဲ့ သူရဲ ႔ အထီးက်န္အေဖာ္မဲ့ခံစားမႈ ကို စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ ဘယ္ေလာက္ သနားစရာေကာင္းလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဒကာမႀကီးဟာ တရားကို ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳးစား အားထုတ္ပါတယ္။ ၅ လ ၆ လေလာက္ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အရက္ေတြ အိပ္ေဆးေတြ မူးယစ္ေဆး၀ါးေတြ အကုန္ျပတ္သြားပါတယ္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း အိပ္ေပ်ာ္လာတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ၾကင္လင္မႈ ေအးခ်မ္းမႈ ရွိလာတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သူ႔အေမအေၾကာင္းျပန္ေတြးတဲ့အခါ အေမကို သနားလာတယ္။ အေမဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေယာက်ၤားနဲ႔ကြဲသြားတယ္။ ဒီကေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကို ရုန္းကန္ရတယ္။ တခါတေလလည္း သူစိတ္ခ်မ္းသာသလို ေပ်ာ္သလို ေနမွာေပါ့။ အေမ့စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရမလဲဆုိတာကိုေတြးၿပီး နည္းနည္းကိုယ္ခ်င္းစာ ၿပီးေတာ့ သနားသြားတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ အေမက တယ္လီဖုန္းဆက္ရင္ ေအးေအးေဆးေဆး စကား ျပန္ေျပာတယ္။ အေမႀကီးခမ်ာ အသက္ႀကီးေတာ့ သမီးကို ပိုခ်စ္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ သူ႔ေလာကဓံနဲ႔ သူ႔ ဒုကၡနဲ႔ သူဆိုေတာ့ သူ႔သားသမီးေတြကို သိပ္ဂရုမစိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ႀကီးလာ ေတာ့ ဒီသမီးကို ပိုခ်စ္လာတယ္။ သမီးနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ သမီးနဲ႔ ေနခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးကလံုးဝ လက္မခံဘူး။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ေျပာလဲဆိုရင္ ( အေမလာခဲ့ရင္ တိုက္ေပၚကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ သတ္ေသလိုက္မယ္) ။ အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ သူရဲ ႔ နာက်ည္းေနတဲ့ ခံစားခ်က္က ျပင္းထန္တယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီအေမကို သနားလာတယ္။ အေမနဲ႔ အေတြ႔ခံတယ္။ တရားအားထုတ္ လို႔ နည္းနည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရွိလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ သနားတတ္လာတယ္။ ခ်စ္တတ္လာတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာတယ္။ ဒီလို ျဖစ္လာတာနဲ႔ကိုပဲ အထီးက်န္မႈက ေတာ္ေတာ္ သက္သာလာတယ္။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အဲဒီလို ျဖစ္ေနပီ။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း နည္းနည္းျဖစ္လာတာ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ဒီကိစၥကို ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာမထားပဲနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားပါေနာ္။ တခ်ိဳ ႔လူေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္မွ မခ်စ္ဘူး။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေမ့ထားခ်င္တဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ မုန္းတဲ့သူ ေတြ ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုတာ စဥ္းစားပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္ကိုကိုယ္မုန္းတယ္ဆုိတာ ကိုယ္ဘဝကို ကိုယ္မေက်နပ္တာပဲ။ ကိုယ္ကိုတုိင္မသင့္ေတာ္တာေတြ မွားေနတာေတြ လုပ္ထားတဲ့သူ ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မေက်နပ္မႈ ပိုၿပီးေတာ့ ျဖစ္တယ္။ သူတပါးနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ္ဟာ သူ႔အတြက္ အေဖာ္ေကာင္း မျဖစ္ဘူး မိတ္ေဆြမျဖစ္ဘူး။ တခ်ိဳ ႔လူေတြက သူတပါးကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း မေျပာဆိုတတ္ဘူး။ မဆက္ဆံတတ္ဘူး။ မယံုၾကည္ဘူး။ စိတ္မခ်ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္တဲ့သူ တခ်ိဳ ႔ ရန္ကုန္မွာ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ဘဝ ကိုေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာၾကည့္တယ္။

ဥပမာ - ကေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူ႔မိဘက ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းေျပာင္းရ တယ္။ သူကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တာမ်ားတယ္။ အတူေနတဲ့ အေဒၚတစ္ေယာက္ကလည္း သားသမီးတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူမွာ အေဖာ္မရွိဘူး။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမလည္း နည္းတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာမ်ားတယ္။ သူ႕အေဒၚကလည္းပဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေကာင္း မျမင္တတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယံုဘူး။ သူမ်ားအေၾကာင္းေျပာလုိက္ရင္ အျမဲတမ္း မေကာင္းေၾကာင္းပဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီကေလးကလည္းဘယ္သူ႔ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္သိပ္ျမင္တတ္တယ္။ အေကာင္း ေျပာေလ့သိပ္မရွိဘူး။ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အရြယ္ထိေအာင္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မရင္းႏွီးဘူး။ အခုအသက္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႀကီးေနပါပီ။ မိဘနဲ႔လည္း မရင္းႏွီးဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ သေဘာထားေတြ ကူးစက္တတ္တာၾကည့္ေနာ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးေတြကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခ်စ္တတ္ေအာင္၊ ခင္တတ္ေအာင္ သင္ေပးရမယ္။ ကေလးအရြယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းကစားရမယ္။ ကစားစရာေတြမွ်ၿပီးေတာ့ ကစားရမယ္။ စားစရာရွိရင္မွ်ပီးေတာ့ စားရမယ္။ ကေလးခ်င္းရန္ျဖစ္ရင္ လည္းတည့္ေအာင္ ေဆြးေႏြးေပးရမယ္၊ ညိွေပးရမယ္။ တခ်ိဳ ႔ လူႀကီးေတြကေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္က ကေလးနဲ႔ မကစားနဲ႔ အဲဒီကေလးက ဆိုးတယ္ မိုက္တယ္ မေကာင္းဘူး ကိုယ္ဟာကို တစ္ေယာက္ တည္းကစားလို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါ မေကာင္းဘူးေနာ္။ ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ လူေတြကို မေပါင္းတတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့ဘူး။ လူေတြန႔ဲ ပက္သက္ၿပီးေတာ့ ၾကံဳေတြ႔ရတဲ့ အဆင္မေျပမႈေတြကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခြင့္မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီကေလးဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ အေဖအေမကိုလည္း အေကာင္းမျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အေကာင္း မျမင္ေတာ့ဘူး။ ေန႔ရွိသ၍ လူေတြကို မေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔အနား ဘယ္သူေနခ်င္ပါ့မလဲ။ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ခံစားမႈက မလႊဲမေသြ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲေနာ္။

တျခား သိတဲ့ အထဲမွာလည္း လူသံုးေယာက္ရွိတယ္။ တစ္အိမ္တည္းအတူေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ ကြယ္ရာမွာ က်န္ႏွစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းမေကာင္းေျပာတယ္။ ဒီလုိပဲ တစ္ေယာက္ကြယ္ရင္ တစ္ေယာက္အတင္းေျပာၾကတယ္။ သူတုိ႔ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ နင္ကို ငါခင္တယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးေျပာခ်င္ေနတာ။ နင္ကိုခင္ပါတယ္ဆိုတာကို ေျပာဖို႔အေရးကို ေနာက္ တစ္ေယာက္ကို မုန္းတယ္ ဆိုတာကိုပါ ေျပာရေတာ့တာ။ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္ေနာ္။ အဲဒီလို လွည့္ၿပီး ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း မေကာင္းေျပာတယ္။ အဲဒီ လူသံုး ေယာက္က တစ္အိမ္တည္းမွာ အတူေနတယ္။ ဘယ္လိုေနၾကမယ္ထင္တုန္း။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လံုး၀ မခင္ဘူး။ သူတုိ႔ကို ၾကည့္ရတာ သိပ္အေဖာ္မဲ့တာပဲ။ သူတစ္ပါးအေၾကာင္း မေကာင္းေျပာတဲ့သူဟာ ေျပာမိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီလူနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ရိုးရိုးသားသားလိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဟန္လုပ္ရၿပီ။ ဟန္လုပ္ရရင္ အေဖာ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လိႈက္လွဲမႈ မရွိ ေတာ့ဘူး။ ေက်နပ္မႈ မရွိဘူး။ ပြင့္လင္းမႈ မရွိဘူး။ ရိုးသားမႈ မရွိဘူး။ အႀကီးအကဲေခါင္းေဆာင္ေနရတဲ့ သူ ဆိုရင္လည္းပဲ ကိုယ္က ေအာက္လက္ငယ္သားေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာရင္ ရင္းႏွီး မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီးေတာ့ မရိုေသမွာ မေလးစားမွာေၾကာက္တယ္။ ဒါဟာ ရာထူးႀကီးတဲ့လူေတြမွာ အမ်ားႀကီး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကလည္း အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ဖို႔ရာ အေၾကာင္းတစ္ခု။

မိဘေနရာ၊ အႀကီးအကဲေနရာ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြဟာ အမိန္႔နဲ႔ ၾသဇာနဲ႔ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္တတ္တယ္။ တဖက္လူက ျပန္ေျပာတာကို လက္မခံခ်င္တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္တယ္။ မိသားစုတစ္ခုရွိတယ္။ အေဖရဲ ႔ ပင္ကိုစရိုက္က တည္တည္ႀကီးေနတတ္တယ္။ အင္မတန္စကားနည္းတယ္။ သားသမီးေတြနဲ႔လည္း သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေလ့ဆိုေလ့ မရွိဘူး။ သားသမီး ၅ ေယာက္ရွိတယ္။ ကေလးေတြ စိတ္ထဲမွာ အေဖနဲ႔ ရင္းႏွီးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရင္းႏွီးလို႔ မရဘူး။ တေန႔ေတာ့ အလုပ္ ကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ ပံုစံစာရြက္တစ္ခုမွာ အားလံုးစုၿပီး ပံုစံျဖည့္ေနရတယ္။ ပံုစံစာရြက္ ျဖည့္ေနတုန္းမွာ တစ္ေနရာမွာ မွားသြားတယ္။ မွားသြားလို႔ သူ႔သမီးက အဲဒါကို ဖ်က္တယ္။ ဖ်က္ေတာ့ စကၠဴက ေပါက္ သြားတယ္။ သူ႔ အေဖက အႀကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္ၿပီးေတာ့ ေအာ္ေတာ့တာ ဆူေတာ့တာပဲ။ ကေလးေတြက နဂိုကတည္းက အေဖနဲ႔ သိပ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမရွိေတာ့ အကုန္လံုးထေျပးကုန္ေရာ့။ အေမ လုပ္တဲ့သူကလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ ကေလးေတြ ေနာက္ကိုလုိက္သြားတယ္။ ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ ကေလးေတြက ထစ္ခနဲဆို ဒီေလာက္ေဒါသႀကီးေနရင္ ဒီအေဖနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာလို႔ ရေတာ့မလဲ။ အေမက သူ႔ ခင္ပြန္းရွိတဲ့ဘက္ ျပန္လာေတာ့ သူ႔ ခင္ပြန္းက သူ႔စားပြဲမွာ ဒီအတိုင္းႀကီးထိုင္လို႔။ စာရြက္ႀကီးကလည္း အဲဒီေနရာမွာပဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ သူ႔ ခင္ပြန္း ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့ ငါ ေယာက်ၤားက ေတာ္ေတာ္ အထီးက်န္ပါ့လားလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ မိသားစု သံုးဖို႔ စြဲဖို႔ ပိုက္ဆံေတာ့ေပးတယ္။ ေနမေကာင္းရင္ ဆရာ၀န္ဆီပို႔ေပးတယ္။ တခါတေလသူ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့အခါမွာ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာဘာေတြ ခံစားေနရတယ္ ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာေလ့မရွိဘူး။ဘာေတြလုပ္ေနလည္း ဆိုတာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာေလ့ မရွိဘူး။ အလုပ္ကိစၥ အဆင္မေျပလုိ႔ ေသာကေတြမ်ားေနေပမယ့္လည္း မေျပာဘူး။ တစ္ေယာက္ တည္း က်ိတ္ၿပီးေတာ့ ခံတယ္။ သူ႔မွာ Lonely ျဖစ္ရၿပီေပါ့။ တခ်ိဳ ႕ လူေတြမွာ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ ရတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတုိ႔ ကိုယ္တုိင္က သူတပါးကို ျပစ္ပယ္ေလ့ရွိတယ္။ သူတပါးကို နားလည္ဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး သည္းမခံဘူး။ တခ်ိဳ ႔ ထစ္ခနဲ တခုခု အဆင္မေျပရင္ အဲဒီလူနဲ႔ အဆက္ အသြယ္ျဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။ မဆက္ဆံေတာ့ဘူး။

တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္ သူနဲ႔ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္တယ္။ အျခားကိစၥေတြမွာ ဘာလို႔ အဆက္အသြယ္ျဖတ္တာလည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက အလုပ္ေတြဘာေတြနဲ႔ အဆင္ေျပၿပီး ႀကီးပြားေနတယ္။ အဲေတာ့ သူက ငါေတာ့ အဆင္မေျပဘူး မႀကီးပြားဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူနဲ႔ မဆက္ဆံေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ျဖတ္လိုက္တာ။ သူဟာသူ သိမ္ငယ္တဲ့စိတ္ျဖစ္တာ။ စိတ္ထဲမွာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္စိတ္ေတြက ရွိေနတယ္။ ဒီလိုႏိႈင္းယွဥ္ တဲ့အခါမွာ သူမ်ားက ကိုယ္ထက္သာသြားရင္ မနာလိုတဲ့ စိတ္ျဖစ္ၿပီ။ မနာလိုစိတ္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အဲဒီလူကို ေလးေလးစားစားပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆက္ဆံလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္ Lonely ျဖစ္ရပီ ေနာ္။ 

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိမ္ငယ္မႈခံစားခ်က္ရွိတဲ့သူကလည္း အမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ ေအာက္က်သလို ခံစားရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ လူေတြကို ေရွာင္ခ်င္လာတယ္။ မဆက္ဆံခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အထင္ေသးတဲ့သူကလည္း အေဖာ္မဲ့တဲ့ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေတာ့မယ္။ တရားကို ေရရွည္ စြဲစြဲ ျမဲျမဲ အားထုတ္ထားတဲ့ လူဆိုရင္ အဲဒါမ်ိဳး မျဖစ္ဘူး။ သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ၾကင္လင္မႈ ေအးခ်မ္းမႈ ေလးနက္မႈ ရွိေနတယ္။ အဲဒီလို ၾကင္လင္ေအးခ်မ္းေနတာကိုပဲ ကိုယ္ကိုကိုယ္ အင္မတန္ေက်နပ္တယ္။ ဒါဟာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ မရဘူးဆိုတာလည္း သိတယ္။ ေလာကီဂုဏ္၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား၊ ဒီၾကည္လင္မႈ ေအးခ်မ္းမႈနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မလဲႏိုင္ဘူး။ ႏိႈင္းယွဥ္လို႔ မရဘူးဆိုတာ သိတယ္။ အသိဥာဏ္ ရင့္က်က္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္မွာ ေလးနက္မႈ၊ စင္ၾကယ္မႈ၊ ျမင့္ျမတ္မႈ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါမွာ အားငယ္စိတ္ သိမ္ငယ္စိတ္မျဖစ္ဘူး။ သိပ္ငယ္စိတ္ေပ်ာက္ဖို႔ရာ တရားနည္းနဲ႔ မွရတယ္ တျခားနည္းနဲ႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ ဒီတရားန႔ဲ အလုပ္သြားမွသာ တေန႔အသက္ႀကီးသြားလို႔ ပစၥည္း ဥစၥာတုိ႔ ရာထူးအာဏာတုိ႔ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္မွ သူ႔မွာ ေအးခ်မ္းမႈ ရွိေနတယ္။ စိတ္ဆင္းရဲမႈ မရွိဘူး။ ငါသိမ္ငယ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈ မရွိဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တရားကို တကယ္ သေဘာေပါက္ လာတဲ့သူဟာ သကၠာယဒိ႒ိပါးသြားတယ္။ တကယ္ေသာတပတ္တိမဂ္ရမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိလံုး၀ ကင္းတယ္။ ဒီအဆင့္မေရာက္ခင္ ၀ိပႆနာဥာဏ္ရင့္က်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာသကၠာယဒိ႒ိအင္မတန္ပါးတယ္။ အတၱစြဲနည္းတယ္။ အဲေတာ့ ငါက သူ႔ထက္သာတယ္။ သူက ငါထက္သာတယ္ သူကဘယ္လို ငါကဘယ္လို ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ေတြးမိတာ နည္းတယ္။ သကၠာယဒိ႒ိဆိုတာ ငါသူတစ္ပါးဆိုတာႀကီးကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႀကီး စြဲယူထားတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သကၠာယဒိ႒ိအားႀကီးေလေလ၊ အထီးက်န္မႈ အားႀကီးေလေလပဲ။ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ ဖို႔ရာ အရင္းခံအေၾကာင္းကသကၠာယဒိ႒ိအတၱစြဲပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုေျပာရရင္ေတာ့ မာနပါပဲ။ မာန သိပ္ႀကီးသြားရင္ အေဖာ္မဲ့သြားတယ္။ ေနရာတကာ ဂုဏ္နဲ႔ၾကည့္ပီးေတာ့ ေျပာေနဆိုေနမယ္ဆိုရင္ အျခားလူေတြက တျဖည္းျဖည္းေရွာင္က်ဥ္လာတာပဲ။ ကိုယ့္မွာ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းရွိတဲ့သူဟာ တျခားလူနဲ႔ ေတ႔ြတဲ့အခါမွာ ငါက နင္ထက္သာတယ္ေနာ္ အဲဒါ နင္ေမ့မထားနဲ႔ ဆိုတာေလးကို တည့္တည့္ျဖစ္ေစ သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းန႔ဲ ျဖစ္ေစ ေျပာေန ျပေနတာပဲ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကို ၾကြားလိုက္ မယ္။ သားအေၾကာင္းေလးၾကြားမယ္၊ သမီးအေၾကာင္းေလးၾကြားမယ္၊ ခင္ပြန္းအေၾကာင္းလည္းၾကြား မယ္။ အဲလိုတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႔တဲ့အခါမွာ အျမဲတမ္းၾကြားတဲ့ စကားမ်ိဳးပဲ ေျပာေနရင္ လည္းပဲ ရိုးရိုးသားသားပြင့္ပြင့္လင္းလင္း လူကိုတန္ဖိုးထားၿပီး ဆက္ဆံတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးက မျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ အဲလို မျဖစ္ေတာ့ရင္ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ဆိုတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးက ျဖစ္လာျပန္တယ္ေနာ္။

ငါက ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အေဖာ္မဲ့သလို ခံစားရသလို ငါက အထက္တန္းစားပါဆိုတဲ့ စိတ္၀င္ေနရင္လည္း အေဖာ္မဲ့အံုးမွာပါပဲ။ ဒီႏွစ္ခုစလံုးမေကာင္းပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္မွာ အခက္အခဲေတြ ဒုကၡေတြ မေျပလည္မႈေတြဆိုတာ ရွိတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္မေျပမႈ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ သားေရး သမီးေရးနဲ႔ ပက္သက္ပီးျပႆနာေတြ ရွိခ်င္ ရွိမယ္။ အဲဒါေတြကို လူမသိေစခ်င္ဘူး။ ဖံုးထားတယ္။ လူမ်ားအျမင္မွာ အားလံုးအဆင္ေျပေနတယ္ ထင္ေအာင္ေနျပတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္လည္း အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ရေတာ့မွာပါပဲ။

တခ်ိဳ ႔ ကေလးေတြဆိုရင္ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္နည္းေနတယ္ဆိုရင္ အမွတ္ေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေရွာင္ေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္မွာ သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ အမူအက်င့္တစ္ခုခုရွိေနရင္လည္း ဒီအမူအက်င့္ကို လူမသိေအာင္ထားခ်င္တယ္။ လူၾကားထဲသြားရင္ အဲဒါေပၚသြားမွာ စိုးတာနဲ႔ မသြားေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ ႔ ဆုိရင္ ေရာဂါတခုခုရွိရင္လည္း ဒါမ်ိဳးျဖစ္တတ္တယ္။ တခ်ိဳ ႔ က်ေတာ့လည္း ကိုယ္လက္အဂၤါတစ္ခုခု ခ်ိဳ ႔တဲ့ေနတာေၾကာင့္ လူၾကားထဲမသြားခ်င္ဘူး တစ္ေယာက္တည္း ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ျဖစ္ လူမႈဆက္ဆံေရးနဲ႔ ပက္သက္တာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မွာ တခုခု ခ်ိဳ ႔ ယြင္းခ်က္ရွိေနရင္ အဲဒါကိုအေၾကာင္းျပပီးေတာ့ လူေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးေတာ့ဘူး။ ကင္းကြာ သြားတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ခံစားမႈ ျဖစ္ေနပီဆိုရင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္သံုးသပ္ပါ။ ငါ့မွာ ဒီလိုခံစားခ်က္ရွိတယ္ဆိုတာသိဖို႔ ပထမအေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္ ခ်ိဳ ႔ယြင္းခ်က္ အားနည္းခ်က္နဲ႔ ပက္သက္ၿပီး ကိုယ့္ကို မခင္ခ်င္တဲ့သူရွိရင္လည္း ကိစၥမရွိဘူးေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ ခင္ခ်င္တဲ့သူ ရွိေနတာကိုေတာ့ ကိုယ္က အဆက္အသြယ္ မျဖတ္သင့္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ ႔ အခက္အခဲ ဒုကၡေတြကို တကယ္မိတ္ေဆြေကာင္း ပီသတဲ့လူကို ေျပာျပသင့္တယ္။ မိဘျဖစ္ေစ၊ ဆရာသမားျဖစ္ေစ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေစ သူတုိ႔ကိုေျပာျပသင့္တယ္။ ေျပာျပလိုက္ရရင္ သက္သာသြား တယ္။ ကိုယ္ကသူတုိ႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသြားေပါင္းရင္ သူတုိ႔က ကိုယ့္ကို မေလးမစားနဲ႔ ပစ္ပယ္လိုက္မွာ ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ လူေတြမွာ ကိုယ့္ကို ျပစ္ပစ္လိုက္မွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကအေၾကာက္လြန္ပီးေတာ့ လူေတြကို ေရွာင္ေတာ့ရင္လည္း အေဖာ္မဲ့သြားတယ္ေနာ္။

ကိုယ့္မွာ မိတ္ေဆြေကာင္းကေတာ့ ရွိေနအံုးမွာပါ။ သူတုိ႔ကို တန္ဖိုးထားပါ။ ေျပာပါ။ ေနာက္တခ်က္ ကလည္း သူတုိ႔က ကိုယ့္အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာေတြ အထင္ႀကီးထားတာေတြ ရွိခ်င္ ရွိတတ္တယ္။ ကိုယ္က သူတုိ႔ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ အထင္ႀကီးသေလာက္ မလုပ္ႏိုင္ မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ အဲဒါ ေတြေၾကာင့္လည္း အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့တတ္တယ္။ မိဘက သားသမီးအေပၚမွာ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးလြန္းရင္လည္း အဲဒီသားသမီးက မိဘကိုေၾကာက္တယ္။ တခ်ိဳ ႔ ကေလးဆိုရင္ သူတုိ႔အေပၚမွာ ဒီေလာက္ အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ လုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးတယ္။ အကယ္၍မ်ား လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒါကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ မိဘက အထင္ေသးသြားမွာ မခ်စ္ေတာ့ မွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ကိုယ့္ကေလးေတြကို ဒီလုိခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သလားလို႔ ေမးၾကည့္ပါ။ ရွိလို႔ရွိရင္ သူတုိ႔ကို ေျပာျပပါ။ ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ႀကီးပြားေစခ်င္လို႔ တိုးတက္ေစခ်င္လို႔ အားေပးတာ တုိက္တြန္း တာပါ ဒီအတုိင္းမျဖစ္လဲပဲ ခ်စ္ေနမွာပါ ဆိုတာေလးကို ေျပာျပပါ။

ေမတၱာမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိမွ။ ေမတၱာမွာအေၾကာင္းျပခ်က္တခုခုပါလာၿပီ ဆိုတာနဲ႔ အဲဒါ ေမတၱာစစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ပါေနတဲ့သူဟာ သူ႕မွာ စိတ္မခ်ဘူး။ စိတ္မေအး ဘူး။ သူေမွ်ာ္လင့္သလို ေပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူကငါ့ကို ခ်စ္အံုးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တေန႔သူေမွ်ာ္လင့္တာကို ငါမေပးႏိုင္ရင္ေတာ့ ပစ္သြားမွာပါ။ အဲဒီလို စိတ္မေအးတာႀကီးရွိေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတြ႔ေနရတုန္းေတာင္မွ တကယ္လိႈက္လိႈက္လဲွလွဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခ်စ္ခင္မႈ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးမွာ ဘာေတြေမွ်ာ္လင့္ သလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာစဥ္းစားသင့္တယ္။ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထိုက္ မျဖစ္ႏုိင္တာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါဟာတစ္ေန႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကင္းကြာသြားဖို႔ ရာအေၾကာင္းပဲ။

တခ်ိဳ ႔ မိဘေတြဟာကေလးေတြ ကစားတတ္ခါစ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ရန္တုိက္ေပးတယ္။ ဟိုကေလးနဲ႔ မေပါင္းနဲ႔ အဲဒီကေလးက ဆိုးတယ္ မိုက္တယ္။ အရုပ္ေတြယူၿပီး ခ်ိဳးပစ္တယ္ ေျပာပီး ေတာ့ မေပါင္းခုိင္းဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနခိုင္းတယ္။ သြားစရာ လာစရာရွိရင္လည္း တစ္ေယာက္တည္းပို႔တယ္။ အျခားကေလးေတြ အိမ္ကို အလည္သြားခြင့္မျပဳဘူး။ ကို္ယ့္အိမ္ကို အျခား ကေလးေတြ အလည္လာတာကိုလည္း လက္မခံဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးပါၿပီ။ တကၠသိုလ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔မွာ လံုး၀ အေဖာ္မရွိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘူး သူငယ္ခ်င္းထားရင္ေတာင္မွ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ခိုင္းတယ္။ ဒီလိုကေလးေတြဟာ အေပါင္းအသင္းညံသြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ တျခားလူေတြက သူတုိ႔ အေပါင္း အသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ သြားၾကလာၾကတာကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ငါ့မွာေတာ့ အေပါင္းအသင္း မရွိ ဘူးတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုၿပီး ညိဳးငယ္တတ္တဲ့စိတ္ျဖစ္သြားတယ္။

လက္ေတြ႔မွာ လူလူခ်င္းတကယ္ ေမတၱာ ဂရုဏာအျပည့္နဲ႔ ရင္းႏွီးမႈအျပည့္နဲ႔ ဆက္ဆံလို႔ မရေတာ့လို႔ ရွိရင္ တခ်ိဳ ႔ လူေတြက စိတ္ကူးထဲမွာ အေဖာ္ရွာတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးယဥ္အေဖာ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာ ေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ ႔ဆိုရင္ တန္ခိုးရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ကာကြယ္ေနတယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးေတာ့ ခံစားၿပီးေတာ့ ေနတတ္တယ္။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူ႔မွာ အားငယ္စိတ္ရွိတယ္။ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္ေနတယ္ သူကိုၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ကူညီတာကို လိုခ်င္တယ္။ လက္ေတြ႔မွာ မရေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္နဲ႔ ဖန္တီးထားတယ္။ ၾကာရင္ အဲဒါဟာ စိတ္ေရာဂါ ျဖစ္သြားတတ္ တယ္ေနာ္။ တခ်ိဳ ႔က်ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္္ေနတာ့ တခါတေလ စာအုပ္နဲ႔ အေဖာ္လုပ္ၿပီးေနတယ္၊ တခါတေလ တီဗီြ၊ ဗီြဒီယိုနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ၿပီး ေနတယ္။ တခ်ိဳ ႔က်ေတာ့လည္း ေခြးေလးေတြ ေၾကာင္ေလးေတြနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ၿပီးေနတဲ့သူလည္း ရွိတယ္။ သနားဖို႔ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္ေလးကတည္းက လူေတြအေၾကာင္း သိေအာင္ ေလ့လာသင့္ တယ္။ ႀကီးလာတဲ့အထိလည္း ေလ့လာ ေနရအံုးမွာပါပဲ။ ၿပီးသြားတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူဟာ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္း အျမဲေျပာင္းလဲေနတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့လူေတြဟာလည္း အားလံုး အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲ ေနတယ္။ အဲဒါကို နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ သူကလည္း အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး ငါကလည္း အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူေရာ ငါေရာဟာ ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် အသိအျမင္အေတြးအေခၚေတြ သေဘာထားေတြ အၾကိဳက္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကိုလည္း သူက အျမဲတမ္း နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရမွာ ျဖစ္သလို သူကိုလည္း ငါက အျမဲတမ္း နားလည္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရမွာပါ။

လူတစ္ေယာက္က ေနာက္လူတစ္ေယာက္ကို သိၿပီ နားလည္ၿပီ ေနာက္ထပ္ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစား ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ မ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး။ တသက္တာလံုး လူ႔အေၾကာင္းကိုနားလည္ဖို႔ အျမဲႀကိဳးစားေနရမယ္။ မိဘေတြ ဆရာသမားေတြဟာ ကေလးေတြကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လူအေၾကာင္းသိဖို႔ သင္ေပးရမယ္။ လူေတြမေကာင္းေၾကာင္း မယံုၾကည္ရေၾကာင္း သင္ေပးဖို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ လူေတြကို နားလည္ဖို႔ ရိုးရိုးသားသား လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲဆက္ဆံတတ္ဖို႔ အေပါင္းအသင္းေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔ ရန္ျဖစ္စရာရွိလို႔ ရန္ျဖစ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ ရန္ျဖစ္တတ္ဖို႔ သင္ေပးထားသင့္တယ္။ ဒါ မသင္လို႔ မျဖစ္ဘူး။

အခုေခတ္မွာ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းထားတယ္။ ေက်ာင္းစာေတြကို အမ်ားႀကီးက်က္ခုိင္းတယ္။ မိုးလင္းေလာက္ကတည္းက က်ဴရွင္သြားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ိဳ ႔ ညေန ၆ နာရီ ၇ နာရီက်မွ က်ဴရွင္က ျပန္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ တေနကုန္ စာအုပ္ထဲက စာပဲက်က္တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္းအားရင္ တီဗီြၾကည့္တယ္၊ ဗီြဒီယိုၾကည့္တယ္။ လူလူခ်င္း တကယ္နားလည္ ေအာင္မၾကိဳးစားေတာ့ဘူး။ လူ႔ေလာကမွာေနၿပီး ကိုယ္ကိုတိုင္ လူျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အေရးအႀကီး ဆံုးက လူ႔အေၾကာင္းနားလည္ဖို႔ပါ။ တျခားပညာ မတတ္တာကကိစၥမရွိဘူး။ လူအေၾကာင္းမသိရင္ အင္မတန္ႀကီးမာတဲ့ အခက္အခဲဒုကၡေတြ ၾကံဳရတတ္တယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္လည္းသိမယ္။ လူေတြ အေၾကာင္းလည္း သိမယ္ဆိုရင္ လူေတြၾကားထဲမွာ အသာေလးေနသြားလို႔ ရတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ပဋိပကၡမျဖစ္ပဲ အသာေလးေနသြားလုိ႔ရတယ္ ဆိုတာက ကင္းကြာၿပီးေနတာကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ခင္ခင္မင္မင္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရိုးရိုးသားသားေျပာဆို ဆက္ဆံသြားလို႔ရတယ္။ ပဋိပကၡ ရွိရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာ မထိခိုက္ေစပဲနဲ႔ ေျဖရွင္းၿပီးေနသြားလို႔ ရတယ္။ လူဆိုတာ အေကာင္းအဆိုးေရာေနတာပါပဲ။ သူလည္းပဲ အေကာင္းအဆိုးေရာေနတယ္။ ကိုယ္လည္းပဲ အေကာင္းအဆိုးေရာေနတယ္။ ၂ ခု စလုံးကိုသိၿပီးဆက္ဆံတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

သတိပဌာန္တရားကို ေရရွည္အားထုတ္လို႔ ရွိရင္ ရိုးရိုးသားသား ကိုယ့္စိတ္ထဲကို ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ၾကည့္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္စိတ္ထားကိုက တခါတေလေကာင္းတယ္ တခါတေလမေကာင္းဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို တခါတေလယံုတယ္ တခါတေလမယံုသလို ျဖစ္တတ္တယ္။ ၾကာေတာ့ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ငါကိုက မယံုသကၤာစိတ္ရွိတယ္လို႔ ျမင္လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္နားလည္ရမယ္။ တခုခုမယံုသကၤာျဖစ္စရာ ရွိလာၿပီဆိုရင္ တကယ္ပဲ မယံုစရာအေၾကာင္း ခိုင္လံုရဲ ႔ လားဆိုတာကို ရွာေဖြရမယ္။ လူတုိင္းကို ယံုလို႔ မရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ယံုသင့္ မယံုသင့္ဆိုတာကိုေတာ့ ခ်င့္ခ်ိန္ရမွာပဲ တဖက္သတ္ႀကီးဘာမွ မစူးစမ္းပဲနဲ႔ေတာ့ မစြပ္စြဲသင့္ဘူး။ တခ်ိဳ ႔လင္မယားခ်င္းလည္း အဲလို ျဖစ္တတ္တယ္။ ဥပမာ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔ဒကာမႀကီးက သူ႔ကို မယံုဘူး။ အျပင္သြားၿပီဆိုရင္ စိတ္မခ်ဘူး။ အျမဲတမ္းေမးတယ္ စစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လုိက္ၿပီး ေတာ့ စံုစမ္းတယ္။ ဘယ္သူနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသြားေနလဲ ေျပာေနလဲဆိုတာကို။ ၾကာလာေတာ့ ဒကာႀကီး က စိတ္ညစ္လာတယ္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ တျခားတစ္ေနရာကိုသြားခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မယံုေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း တိတိက်က်သိမွ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးသင့္တယ္။ တိတိက်က်မသိပဲနဲ႔ အျပစ္ မရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို မယံုသကၤာၾကာၾကာျဖစ္ေနလို႔ ရွိရင္ မယံုသကၤာျဖစ္တာကို ခံရတဲ့သူက ၾကာေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။ မခံႏိုင္တဲ့အခါ ကို္ယ့္ကိုပစ္သြားမွာပဲ။ အဲဒါမ်ိဳးျဖစ္တာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုသိေအာင္ အမ်ားႀကီးႀကိဳးစားသင့္တယ္။ ၿပီးမွ သူတစ္ပါး အေၾကာင္းသိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္ေနာ္။ သူမ်ားအေၾကာင္းကို သိခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး ကိုယ့္ အေၾကာင္းကိုသိေအာင္ အရင္လုပ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိပဌာန္တရားအားထုတ္ပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ ကို ေသခ်ာသိေအာင္လုပ္ပါ။ ဘာေတြေတြးေနသလဲ။ ဘယ္လိုခံစားေနရသလဲဆိုတာေလး သိေအာင္ လုပ္ပါ။ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုေတာင္ ရာခိုင္းႏႈန္းျပည့္သိဖို႔ ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတပါး အေၾကာင္းလည္း ရာႏႈန္းျပည့္မသိႏိုင္ဘူး။ မသိပဲနဲ႔ေတာ့ တဖက္သတ္ႀကီး မထင္ထားပါနဲ႔။ မစြပ္စြဲပါနဲ႔။ မသိေသးရင္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အေကာင္းကိုပဲေတြးထားလိုက္ပါ။ ဘာမွ မသိေသးဘူး။ အဲဒီ ေတာ့ သူ႔ကို အေကာင္းလို႔ပဲ ယူဆလိုက္ပါ။

တခ်ိဳ ႔ လူေတြက လူၾကားထဲသြားတဲ့အခါမွာ စကားမေျပာတတ္ဘူး။ စကားမေျပာတတ္ေတာ့ တခုခု ေျပာလိုက္ရင္ မဆီေလ်ာ္တာေတြ ပါသြားမလား။ သူမ်ားမၾကိဳက္တာေတြ ပါသြားမလား သိပ္စိုးရိမ္ တယ္။ သိပ္ေၾကာက္တယ္။ ေၾကာက္ေတာ့ လူၾကားထဲ ေရာက္ရင္ ဘာမွမေျပာပဲေနေလ့ရွိတယ္။ သို႔မဟုတ္ရင္လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ လူၾကားထဲ မသြားဘူး ေရွာင္တယ္။ အဲဒါလည္းပဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ဖို႔ရာ အေဖာ္မဲ့ျဖစ္ဖို႔ရာ အေၾကာင္းတစ္ခုပဲ။

ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ဆိုရင္ နည္းနည္းစိတ္ဓာတ္က်ေနတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အင္မတန္ေအာင္ျမင္ တဲ့ပုဂိၢဳလ္ပါ။ အခုအသက္ႀကီးလာေတာ့ အရင္ေလာက္ အလုပ္အကိုင္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ သက္တူရြယ္တူ တခ်ိဳ ႔က်လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ သူစိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္တဲ့စိတ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အထင္ေသးတဲ့စိတ္ေတြ ၀င္လာၿပီးေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲေနတယ္။ ဘယ္မွ မသြားဘူး။ သာေရး၊ နာေရးလည္း မသြားဘူး အိမ္ထဲမွာပဲေနၿပီးေတာ့ တေန႔လံုး မေက်နပ္စရာပဲေတြးေနတယ္။ သူက အဲဒီလို စိတ္ညစ္စရာပဲ အျမဲတမ္းေတြးၿပီးေတာ့ အျပစ္ႀကီးပဲ ရွာၿပီးေျပာေနေတာ့ အိမ္သူ အိမ္သား ေတြက စိတ္ညစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ ႔ သားသမီးေတြဆိုရင္ အိမ္မွာ မေနေတာ့ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး ေန႔ရွိသေရြ ့ငါ့ကို ဂရုမစိုက္ၾကေတာ့ဘူး ငါ့ကို မေလးစားေတာ့ဘူး ငါအရင္တုန္းက လုပ္ႏိုင္ ကိုင္ႏိုင္တုန္းကေတာ့ ေလးစားတယ္။ အခုေတာ့ ငါမလုပ္ႏိုင္ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ ငါ့ကို မေလးစားဘူး ဆိုတာ ေတြပဲၾကားေနရတယ္တဲ့.။ တခ်ိဳ ႔ လူေတြကအဲဒီလို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ကိုပဲ အေပါင္း အေဖာ္ကင္းသြားတယ္။

တရားအားထုတ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်တာမျဖစ္ဘူး။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အရင္တုန္းက စိတ္ဓာတ္က်တာ ခဏခဏျဖစ္တယ္။ ေသာကလည္း အင္မတန္မ်ားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အစာအိမ္ေရာဂါတုိ႔ ဘာလို႔လည္းျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္မွာေတာ့ သူက ခြဲစိပ္ရမယ့္အေျခအေနေရာက္ ေနၿပီ။ ဒါကိုလည္း သူအင္မတန္ေၾကာက္တယ္။ အဲလိုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာသူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ကို တရား အားထုတ္ပါလို႔ တုိက္တြန္းလိုက္တယ္။ သူကလည္းႀကိဳးစားတယ္။ မနက္ေစာေစာ အိမ္ကေန မနီးမေ၀းမွာ ရွိတဲ့ ေစတီမွာသြားၿပီး ဘုရားရွိခိုးတယ္။ ၿပီးရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ တရားထိုင္တယ္။ ၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္လာတယ္။ အဲဒါေလးကို မွန္မွန္လုပ္တာေလးကိုပဲ တေန႔တာလံုး သူ႔ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္လင္ေနတယ္။ ခဏချဖဳတ္ေတာ့ မၾကည္လင္တာေတြ ျဖစ္တာေပါ့။ သို႔ေသာ္ တာမရွည္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ညအိပ္ခါနီးမွာလည္း တရားကို ရႈ႔မွတ္တယ္။ ကားေမာင္းရင္းနဲ႔ လည္းတရားကို ရႈ႔မွတ္တယ္။ အဲလို ရႈ႔မွတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ မ်ားလာေတာ့ အခုေတာ့ အစာအိမ္ေရာဂါ ကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္။ Depression လည္းအရင္ေလာက္မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။

Depression ဘယ္ေလာက္ျဖစ္တယ္ ဘယ္အတုိင္းအတာထိျဖစ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္တရား အားထုတ္တဲ့ အသိဥာဏ္ရင့္က်က္မႈအေပၚမွာ မူတည္လာမွာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကို္ယ့္ဘ၀မွာ စိတ္ဓာတ္က် တယ္ဆိုတာမ်ိဳးဟာ တေန႔မဟုတ္ တေန႔ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြအတြက္ အခုကတည္းက ၾကိဳၾကိဳ တင္တင္အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ တရားကိုႀကိဳးစားမွ ေန႔တုိင္းႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မယ္။ အလုပ္လုပ္ ရင္းနဲ႔လည္း ႀကိဳးစားေနမွ စကားေျပာရင္း သြားရင္း လာရင္းနဲ႔လည္း သတိကပ္ပီး သိၿပီးေနမွ။

မိသားစု ဆက္ဆံေရးဟာ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဖတ္ဘူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိတယ္။ မိသားစု ဆက္ဆံေရးအေပၚ မူတည္ၿပီ အဖက္ဖက္က ဖြဲ႔ျဖိဳးတဲ့ ကေလးေတြ ျဖစ္ႏိုင္သလို အဆိုးဆံုး ရူးတဲ့အထိလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြ လက္ေတ႔ြဘ၀မွာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ကေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္းပါတယ္။ သူမိဘေတြက ကုမဏီလုပ္ငန္းေတြလုပ္တယ္။ မနက္ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဴပ္ထိ ကုမဏီကိစၥေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္မ်ားေနတယ္။ ဒီတစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္။ လိုခ်င္တာ မွန္သမွ် မရတာ မရွိေစရဘူး။ မုန္႔ဖိုးပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးက မိဘေတြကို မေက်နပ္ဘူး။ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္တယ္။ စကားမေျပာဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း အခန္းထဲမွာ တံခါးပိတ္ၿပီးေနတယ္။ ေဒါသႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပါက္ကြဲတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီကေလးကို ေဒါက္တာဆီကိုေခၚသြားတယ္။ သူက အဲဒီကေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စကားေျပာ တယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္။ ကေလးရဲ ႔ အေမ နဲ႔ လည္းစကားေျပာတယ္။ ေဒါက္တာက ကေလးအေမကို ေမးတယ္။ ကေလးေျပာတာကို ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ရဲ ႔ လား ကေလးရဲ ႔ ဆႏၵေတြကို သိရဲ ႔ လား ဆိုေတာ့ သူျဖစ္ခ်င္ေနတာ အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးေနတာပဲ။ ဘာမွ အကန္႔အသတ္မရွိပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကေလးက ဘယ္လို ျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့

ပစၥည္းနဲ႔ ပက္သက္လိုကေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ေျပာလုိ႔ရတယ္ စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္နဲ႔ ပက္သက္တာကို ေျပာရရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး ေတာ္ပီေတာ္ပီ သိပါတယ္ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ပဲ စကာကို ေလ်ာခ်တယ္။

ဒီအခ်က္ကို ကိုယ့္ဘာသာျဖည့္ပီး ခံစားၾကည့္ပါ။ လူဟာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းျပည့္စံုရံုနဲ႔ ေက်နပ္မႈ မရေသးဘူး။ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာ ကိုယ့္ကို လူတစ္ေယာက္လို ေလးစားတာ အသိအမွတ္ျပဳတာကို လိုခ်င္တယ္။ ကိုယ္ရဲ ႔ ခံစားခ်က္ကို နားလည္တာ အသိအမွတ္ျပဳတာကို လိုခ်င္တယ္။ မိသားစု ဆက္ဆံေရးမွာ ဒါကို မရဘူးဆိုရင္ ဒီကေလးဟာ ႀကီးလာတဲ့အထိ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးခ်ိဳ ႔တဲ့တဲ့ကေလး ျဖစ္တတ္တယ္။

မိသားစုတစ္ခု အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ထပ္ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သူတုိ႔ အိမ္ကိုပင့္လို႔ ေရာက္ဘူးပါတယ္။ သူတုိ႔ အိမ္ကို ဘုန္းဘုန္းေရာက္ေတာ့ သူ႔အေဖက ၀မ္းနည္းတဲ့အမူအရာႀကီးနဲ႔ေျပာတယ္။ အရွင္ဘုရား သူငယ္ခ်င္းကို ဆံုးမပါအံုးဘုရားတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းက ဒကာႀကီးသမီးက ဘာလုပ္လို႔တုန္း ဆိုေတာ့ သူတုိ႔က တပည့္ေတာ္ကို စကားမေျပာၾကဘူး။ သူတုိ႔က တပည့္ေတာ္ကို လူရာမသြင္းၾကဘူး။ တပည့္ေတာ္က သူတုိ႔ကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ပညာသင္ေပးခဲ့တာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေတြ႔ေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္။ ေမးၾကည့္ ေတာ့သူက တပည့္ေတာ္တုိ႔ မွာ အလုပ္အင္မတန္မ်ားတယ္ဘုရား။ မနက္ ၅ နာရီဆိုထရၿပီ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ ထၿပီး ျမန္ျမန္စားဖို႔ ေသာက္ဖုိ႔ ခ်က္ရပီ။ ခ်က္ပီးရင္ ကိုယ္ကိုတုိင္ျမန္ျမန္စားၿပီးေတာ့ အေဖ့အတြက္ စားဖို႔ဆိုပီးေတာ့ ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ထားခဲ့ရတယ္။ ထားပီးရင္ ကေလးေတြကို က်ဴရွင္သြားပို႔ရတယ္။ ပီးရင္ အလုပ္ကိုသြားရတယ္။ အလုပ္ကလည္း ကုမဏီလုပ္ငန္းဆိုေတာ့ မနက္ ၆ နာရီကတည္းက တယ္လီဖုန္းလာၿပီ အိမ္မွာကတည္းက တယ္လီဖုန္းနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ။ ခရီးက လည္းအမ်ားႀကီး သြားရတယ္။ အဲဒီေတာ့ သိပ္ပင္ပန္းတယ္။ ညေနအိမ္ျပန္တဲ့အခါက်ေတာ့ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ဆိုင္ကေန ကိုယ္လိုတဲ့အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကို စားစရာေတြ၀ယ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လာရ တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ကမန္းကတန္းေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ခ်က္ျပဳတ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ေတာ္ေတာ္ေမာေနပီတဲ့။ အိပ္ခ်င္ေနပီတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖက ငါဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္။ နင္တုိ႔က ငါ့ကိုပစ္ထားတယ္။ ငါ့ကို ဂရုမစိုက္ၾကဘူးလုိ႔ ေန႔တုိင္း ေန႔တုိင္းေျပာတယ္ ဘုရား။ အဲဒါကို တပည့္ေတာ္တုိ႔က ၾကားလည္းမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။ အေဖ့အတြက္ လိုတာေတာ့ အကုန္လုပ္ေပးထားတယ္။ ေနာက္ထပ္ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့ဘူး တဲ့။ အဲဒီေတာ့ အေဖအိပ္ေတာ့ အိပ္ေတာ့ သမီးတုိ႔လည္း သြားအိပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အိပ္လုိက္တာပဲ တဲ့။ အဲဒီ ဒကာႀကီးကေျပာေသးတယ္။ တပည့္ေတာ္ေျမးေတြကသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ကို အလည္လာတဲ့အခါ တပည့္ေတာ္ကသူတို႔ စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္ေျပာတာ မၾကိဳက္ဘူးတဲ့။ အဘိုးကကိုယ္ ဟာကို အခန္းထဲသြာေနပါ။ ဟိုမွာ တယ္လီေဗးရွင္းသြားၾကည့္ဆိုပီး အခန္းထဲ ပို႔လိုက္တယ္။ သူတုိ႔က တပည့္ေတာ္ ၀င္ေျပာတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီအဘိုးဟာ သမီးန႔ဲလည္း စကား ေကာင္းေကာင္းမေျပာရဘူး။ ေျမးေတြကလည္း သိပ္ပီး အေရာတ၀င္မလုပ္ဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီကိစၥကလူႀကီးေတြ အျပစ္ႀကီးပဲလို႔လဲ မေျပာလိုဘူး။ ကေလးလို အျပစ္လိုလဲ မေျပာလို ဘူး။ ဘယ္သူ႔အျပစ္လို ႔ မေျပာလိုဘူး။ နားလည္ဖို႔လိုတယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ညိွယူဖို႔လိုတယ္။ အဓိကအခ်က္က အဘိုးျဖစ္တဲ့သူ ကိုယ္တုိင္က တရားေနမယ္။ သားသမီးေတြ ျပဳစုတာကို ေအးေအး ေဆးေဆးခံယူၿပီးေတာ့ ေအာ္ ငါ့သားသမီးေတြ အလုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းၾကတယ္။ သူတုိ႔ကို ဒီကေနထိုင္ပီးေတာ့ ေမတၱာပို႔မယ္။ ငါငယ္ငယ္တုန္းက သူတုိ႔ကို ပညာသင္ေပးခဲ့တယ္။ ေကၽြးေမြးခ့ဲတယ္ အခုငါ့ကို သူတုိ႔က တလွည့္ ျပန္ျပဳစုေနတယ္။ ဒီလိုျပဳစုတာကိုပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေလး ခံယူပီးေတာ့ အလုပ္သြားေနတ့ဲ သားေတြ သမီးေတြ ေျမးေတြ အေပၚကို ေမတၱာပို႔ေပးေနမယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာလဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထိုင္လ်က္ျဖစ္ျဖစ္ အိပ္လ်က္ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရသေလာက္ကေလး သတိပဌာန္ပြားၿပီးေတာ့ ေနလိုက္မယ္ဆိုရင္ သူ႔ စိတ္က အလိုအေလ်ာက္ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းေနတယ္ေနာ္။ ညေနေရာက္လို႔ သားသမီးေတြျပန္လာရင္ ငါ့သမီးႀကီးျပန္လာပီးဆိုတာကို ၀မ္းသာအားရ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲတစ္ခြန္းေျပာလိုက္ပါ။ ျပန္လာတဲ့ သမီးကအိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အေဖ က ၀မ္းသာအားရႏႈတ္ဆက္တာကို ျမင္ရတာ ၾကားရတာနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ သြားမယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ အလုပ္ကပင္ပန္းၿပီးျပန္လာလုိ႔ အိမ္ေရာက္ရင္ အေဖက တဆူဆူ တပူတပူလုပ္ရင္ ဒီအေဖကို ေရွာင္ေတာ့မွာပဲ။ မ်က္ႏွာမၾကည္တဲ့သူအနားကို မလာခ်င္ၾကဘူး ဒါထံုးစံပဲ။ အဘိုး အဘြား အေဖအေမက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလးေနပီး သားသမီးေတြခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးတာ အားရ၀မ္းသာ စားလိုက္မယ္။ ငါ့သမီးေလး ခ်က္ေကၽြးတာ ေကာင္းတယ္ကြယ့္ ၿပီးရင္ သမီးဒီေန႔ အလုပ္ပင္ပန္း သလား သားဒီေန႔ ဘယ္လိုေနတုန္း အဆင္ေျပရဲ ႔ လား ပင္ပန္းသလား ေမးေဖာ္ရမယ္ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာေနာ္။ ကိုယ္က သူမ်ားဆီက ေမတၱာ ဂရုဏာနဲ႔ ၾကင္နာမႈ ဂရုစိုက္မႈကို လိုခ်င္ရင္ ကိုယ္က အရင္ဦးေအာင္ ေပးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ သားသမီးေတြက အေဖအေမနားေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလိုက္တာ ဆိုပီး အနားလာထုိင္ေနၿပီး အေဖ့ဘယ္ႏွယ့္ေနလဲ ေနေကာင္းရဲ ႔ လား စားလို႔ ေကာင္းရဲ ႔ လား မနက္ျဖန္ ဘာစားခ်င္တုန္း ဘယ္ေန႔ ဘုရားသြားရေအာင္ စသည္ျဖင့္ ေျပာခြင့္ ဆိုခြင့္ ရမွာေနာ္ ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္မွာ။ အခုေတာ့ ေတြ႔တုိင္း နင္တုိ႔က ငါ့ကိုပစ္ထားတယ္။ နင္တုိ႔ က ေက်းဇူး မသိတတ္ဘူး။ နင္တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါက ဘယ္လိုျပဳစုခဲ့ရတာ။ အခုငါႀကီးေတာ့ ငါ့ကိုမျပဳစုဘူး။ အဲဒီလို ေျပာပါမ်ားေတာ့ သားသမီးေတြက ၾကာေတာ့ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူ႔ အျပစ္လို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ဘက္ကတာ၀န္ ကိုယ္ဟာကို တာ၀န္ယူလိုက္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကိုယ္ဘာသာကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သတိပဌာန္ေလးပြားပီးေတာ့ ေနလိုက္ၾကမယ္ဆိုရင္ ျငိမ္းေအးမႈ ပိုရွိလာမယ္။ ဒါဆိုရင္ သက္သာသြားမယ္။ စိတ္လည္ ခ်မ္းသာမယ္။ အရင္တခါေဟာခဲ့တဲ့တရားထဲမွာ ပါတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆုိတာကို ဒကာ၊ဒကာမေတြ အားလံုး သေဘာေပါက္ ေစခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကို တရားအားထုတ္ပီးေတာ့ေနရင္ကိုယ့္စိတ္ က ကိုယ့္မိတ္ေဆြျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ကို အမ်ားဆံုးစိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္တာဟာ သူမ်ားမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ပါ။ ကိုယ့္အေတြး ပါ။ ကိုယ့္သေဘာထားမွားေနလို႔ ကိုယ့္အေတြးအေခၚေတြ မွားေနလို႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္နားမလည္လို႔ ကိုယ္စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ ေအးခ်မ္းေအာင္ မထားတတ္လို႔ အဲဒီစိတ္က အေတြးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ႏွိပ္စက္ေနတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္းအျပစ္ မတင္ပါနဲ႔။ ငါ မေကာင္းဘူး ငါဆိုးတယ္ ငါ အသုံးမက်ဘူးလို႔ အဲဒီလိုေတာ့ မေတြးပါနဲ႔။ ငါ မတတ္ႏိုင္ တဲ့ကိစၥလည္းရွိတယ္။ ငါ တတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥလည္းရွိတယ္။ ငါဆိုးတဲ့အပိုင္းရွိသလို ငါေကာင္းတဲ့အပိုင္း လည္းရွိတယ္ဆုိတာ လက္ခံၿပီးထားပါ။ ေကာင္းတာေတြကို တေန႔တျခားပိုပိုၿပီးေတာ့ လုပ္သြားပါ။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ကိုယ့္စိတ္ကိုသိၿပီးေတာ့ ေနသြားမယ္ဆိုရင္ အလိုအေလ်ာက္ျပန္ေကာင္းတဲ့ဘက္က တုိးတက္လာတယ္။ ဆိုးတဲ့ဘက္က ေလ်ာ့သြားတယ္။ သတိပဌာန္တရားကို ထိထိမိမိအားထုတ္တယ္ ဆိုရင္ ယုတ္စြဆံုးေဆးလိပ္ျပတ္သြားတယ္။ အရက္ျပတ္သြားတယ္။ အေပ်ာ္အပါးနည္းနည္း နည္းသြားတယ္။ တီဗီြ၊ ဗီြဒီယိုၾကည့္တဲ့အခ်ိန္နည္းသြားတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး ၾကံဳရတာ ဘာလို႔တုန္းဆိုေတာ့ မလုပ္သင့္တာေတြကို လုပ္ေနတယ္။ လုပ္သင့္တာကို မလုပ္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒုကၡမ်ားေနတာ။ သတိပဌာန္တရားအားထုတ္လာတဲ့အခါမွာ အသိ ဥာဏ္တစ္မ်ိဳး ေလးနက္ရင့္က်က္လာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအားႀကီးလာတယ္။ 

ႏိုင္ငံျခားမွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာင္ေျပာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အင္တာနက္ကို လြယ္လြယ္ကူကူသံုးလို႔ရတယ္။ ၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္းအရာကို ၾကိဳက္တဲ့ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ခလုတ္ကေလး သံုးေလးခုႏွိပ္လိုက္ယံုန႔ဲ ခ်က္ခ်င္း ရတယ္တဲ့။ အရင္တရား အားမထုတ္ခင္တုန္းက အင္တာနက္နဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ေခၚပီးေတာ့ ေပၚလာသမွ်ကို စိတ္၀င္စားေနတာ မဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့.။ ပိုက္ဆံ လည္းအမ်ားႀကီးကုန္တယ္။ အခ်ိန္လည္း အမ်ားႀကီးကုန္တယ္။ အခုေတာ့ တရားကို ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ အားထုတ္လာတဲ့အခါမွာ ျမင္ရသမွ် ၾကားရသမွ်အေပၚ ဥာဏ္ေလးနဲ႔ အကဲခတ္သံုးသပ္ပိးသား ျဖစ္ေနတယ္။ တန္ဖိုးမရွိဘူး။ အက်ိဳးမရွိဘူး။ အပ်င္းေျပယံုသက္သက္ အေပ်ာ္သက္သက္ျဖစ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီလို မလုပ္သင့္တာေတြကို မလုပ္ပဲနဲ႔ လုပ္သင့္တာေတြကို ပိုၿပီး ေတာ့လုပ္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေလးစားမႈ ခ်စ္ခင္မႈ တုိးလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈ တုိးလာတယ္။ အက်ိဳးမရွိတာလုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလးစားမႈ ခ်စ္ခင္မႈ ယံုၾကည္မႈ မရွိႏုိင္ဘူး။

ဘ၀ကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိ အႏွစ္သာရ ျပည့္ျပည့္ေနသြားခ်င္တယ္ဆုိရင္ တရားအားထုတ္ပါ။ လုပ္သင့္တာ ေတြလုပ္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလးစားလာမယ္ ခ်စ္လာမယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တန္ဖိုးထားလာမယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္မေသးေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေက်နပ္ၿပီး။ ၾကည္လင္ ရႊင္လန္းတဲ့သူ ျဖစ္ေနမယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္းကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ တရားအားထုတ္လာၿပီ သီလ၊ သမာဓိရင့္က်က္လာတဲ့အခါမွာ အနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေပမယ့္ အေဖာ္ မဲ့လို႔ အားငယ္ေနတဲ့သေဘာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေဖာ္ကို အျပင္မွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ေနတဲ့စိတ္ဟာ ကိုယ့္အေဖာ္ျဖစ္ေနတယ္။ သတိဟာ ကိုယ့္အေဖာ္ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့မွာ အေဖာ္ မရွိပါ့လားဆိုပီးေတာ့ အားမငယ္ဘူး။ မေၾကာက္ဘူး။ အဲဒီသတိပဌာန္အေဖာ္ကို အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္ လာေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကိဳးစားရမယ္။ တကယ္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူအေဖာ္ျဖစ္ ေနလဲ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ သတိပဌာန္အေဖာ္နဲ႔ ပဲလက္တြဲပီးေတာ့ ဘ၀သံသရာခရီးအဆံုးကို သြားရ မွာပါ။

ဒီဘုန္းႀကီးလည္း အရင္တခါ အႀကီးအက်ယ္ေနမေကာင္းျဖစ္လိုက္တယ္။ တသက္လံုးျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ ဒီတခါပဲရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္အားနည္းသြားလဲဆိုရင္ မ်က္စိဖြင့္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔ကို ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနတယ္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္ လံုးေယာင္ေနတယ္။ အသက္ရႈလို႔ မ၀ဘူး။ အႀကိတ္ေတြလည္း ေယာင္ေနတာ လည္ပင္းႀကီးကို ဖုထြက္ေနတယ္။ ေခါင္းအင္မတန္ကိုက္တယ္။ ပ်ိဳ ႔ခ်င္အန္ခ်င္တယ္။ လံုး၀ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာ ထဲမွာ အိပ္ေနရတယ္။ အဆီအသားမရွိေတာ့ဘူး။ အရိုးနဲ႔ အရည္ေလာက္ပဲက်န္တယ္။ ေရကို ဇြန္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ေပးရတယ္။ ေသြးအားလည္း အလြန္ပဲနည္းသြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ပင္ပန္းလဲဆိုရင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ေစာင္းခ်င္တာေတာင္ မေျပာႏိုင္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကို အေဖာ္လုပ္မလဲ။ အနားမွာ ထုိင္ေနတဲ့သူေတြ ျပဳစုေပးေနတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ခံစားေနတာကို သူတုိ႔ကို မသိႏိုင္ဘူး။ အဲဒီဟာ တရားကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာထိထိမိမိ ျဖစ္ေအာင္ ရႈ႔မွတ္ရတာပဲ။ ခႏၶာကိုယ္နာေနတာလည္းသိတယ္။ စိတ္ကလည္း နာလိုက္တာလို႔ေျပာေနတာ သိတယ္။ သတိေလးနဲ႔ အဲဒီသေဘာေတြကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ အေတြးေတြ တိတ္သြား တဲ့အခါမွာ စိတ္မွာ ေဒါမနသ မရွိေတာ့ဘူး။ ဥပကၡာပဲျဖစ္ေနတယ္။ ဥပကၡာဆုိတာ ၀မ္းသာတာလည္း မရွိဘူး။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမရွိဘူး။ ဟိုလိုျဖစ္ခ်င္တယ္ ဒီလိုျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေတာင့္တမႈလည္းမရွိဘူး။ စိတ္ကလံုးက ညီမွ်ေနတယ္။ ျငိမ္ေနတယ္။ အားလံုးကို လက္ခံထားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္သြားၿပီ။ သူျဖစ္စရာ အေၾကာင္းရွိလို႔ ျဖစ္တာ။ လုပ္သင့္တာ လုပ္ထားတာပဲ ေပ်ာက္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်ထားပီး သိရံုကေလးပဲ သိေနတယ္။ ဘုရားေဟာတ့ဲ စိတ္မွာ မနာေအာင္ေနဆိုတာကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္လာတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြအားလံုး ႀကိဳႀကိဳတင္တင္သတိပဌာန္တရားကို ကိုယ္နဲ႔မကြာ အျမဲတမ္း ပါတဲ့ မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ထားပါ။ အဓိကအေနနဲ႔ အထပ္ထပ္ အခါခါ ေျပာခ်င္တာ ဒါပါပဲ။ ဘယ္အသက္အရြယ္ေရာက္ေနေနလုပ္ပါ။ အခုကစလုပ္ပါ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ေနာက္မက်ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အေဖာ္လုပ္ပါ။ လူေတြထင္တာက အေဖာ္ဆိုတာ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွိမွ လို႔ ထင္ၾကတာ။ ေနာက္လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာင္မွ ေရဒီယို၊ တီဗီြ၊ ဗီြဒီယို စသည့္ျဖင့္ပစၥည္းကို အေဖာ္လုပ္ၾကတယ္။ တယ္လီဖုန္းကို အေဖာ္လုပ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္ အေဖာ္မဲ့ အထီးက်န္ျဖစ္လြန္းလို႔ အားငယ္လြန္းလို႔ ပ်င္းလို႔ တယ္လီးဖုန္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဆက္ၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ အားေနတဲ့သူေတြ ဖုန္းဆက္လို႔ ရတဲ့ ဌာနလည္း ရွိတယ္။ ကိုယ္က အားငယ္ေနလို႔ ေၾကာက္ေနလို႔ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာင္မွ တဖက္က အခ်ိန္ေပးၿပီး နားမေထာင္ႏိုင္ၾကဘူး။ အလုပ္ေတြက အင္မတန္မ်ားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ တီဗီြ၊ ဗီြဒီယိုေတြနဲ႔ အေဖာ္လုပ္ၾကျပန္တယ္။ တခါတေလ တီဗီြ ေရွ့မွာ ထုိင္ၿပီး ေနေပမယ့္ ဘာျပေနမွန္းမသိ ေတာ့ဘူး။ စိတ္ကေတြးခ်င္တာေတြး ေငးခ်င္တာ ေငးေနေတာ့တာပဲ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ တစ္အိမ္ တည္းမွာ အတူေနၾကတယ္။ မိန္းမက တီဗီြၾကည့္ရင္းနဲ႔ ထိုင္လ်က္ႀကီးေသေနတာကို ေယာကၤ်ားက သံုးရက္ၾကာမွသိတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိေအာင္ကင္းကြာ သြားၾကတာ ရွိတယ္ေနာ္။ ဘယ္ေလာက္ အထီးက်န္အေဖာ္မဲ့ ျဖစ္လိုက္မလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။

ဒါေၾကာင့္တကိုယ္တည္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါဟာငါနဲ႔ အတူတူရွိေနေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ငါနဲ႔ငါပဲ အေဖာ္ရ ေနေအာင္ ၊ ကိုယ့္စိတ္ကို အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ရဲ ႔ ၾကည္လင္ရႊင္လန္းၿပီး ေမတၱာစိတ္ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကိုပဲ အေဖာ္အျဖစ္တည္ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ သတိပဌာန္တရားကို ကိုယ္နဲ႔ မကြာ အျမဲတမ္းပါတဲ့ အေဖာ္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ။ မိတ္ေဆြေကာင္း လိုခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုတိုင္ကပဲ မိတ္ေဆြေကာင္း အေဖာ္ေကာင္းပီသေအာင္ ေနလိုက္ပါ။ သတိဆိုတဲ့ အေဖာ္ေကာင္းနဲ႔ အျမဲတမ္းအေဖာ္လုပ္ၿပီးေနႏိုင္ၾကပါေစ။

 Photo - Create By Sensaos

တရားေတာ္အသံဖိုင္ေဒါင္းလုပ္ခ်င္သူမ်ားအတြက္

Share