ယခုေခတ္ အလွဴဒါနျပဳၾကေသာအခါ ေရဖလား၊ ေရကရား စသည္၌ ေရထည့္၍ ေအာက္ခံခြက္ တစ္ခုေပၚမွာ ေရတစ္စက္ တစ္စက္ခ်ရင္း ဘုန္းႀကီးခ်ေပးေသာ “ဘေႏ ၱ - အရွင္ဘုရား၊ မယံ - တပည့္ေတာ္တို႔သည္၊ သံသာရ ဝဋ ဒုကၡေတာ - သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ” စေသာ စာတမ္းကို လုိက္၍ ဆိုၾက၏။ ထိုသို႔ ေရတစ္စက္တစ္စက္ခ်ရင္း ဆိုေနျခင္းကိုပင္ “ေရစက္ခ်” ဟု ေခၚတြင္ေနသည္။ ထို ေရစက္ခ်နည္းကို ဘုန္းႀကီး မသကၤာသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ က်န္းစာမ်ားကို ၾကည့္ရႈပို႔ခ်ရင္း က်မ္းစာ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို သတိထားေလ့ရွိရာ ..
၀၁။ ေ၀ႆႏ ၱရာဇာတ္၀ယ္ ဆင္ျဖဴေတာ္လွဴခန္း၌ “သုဂေႏၶာဒက ပူရိတံ သုဝဏၰဘိကၤာရံ ဂေဟတြာ ဟတၳိေသာ႑ံ ဂေဟတြာ ေတသံ ဟေတၳ ထေပတြာ ဥဒကံ ပါေတတြာ အဒါသိ = နံ႔သာေရျဖင့္ျပည့္ေသာ ေရႊကရားကို ယူ၍ ဆင္ျဖဴေတာ္၏ ႏွာေမာင္းကို ကိုင္ၿပီးလွ်င္ ထိုပုဏၰားတုိ႔လက္၌ ထား၍ ေရကို က်ေစလ်က္ လွဴၿပီ” ဟု ေတြ႔ရ၏။ သားေတာ္ သမီးေတာ္လွဴခန္း၊ မဒၵီမိဖုရားကို လွဴခန္း၌လည္း ဤနည္း ပင္တည္း။
၀၂။ ဝိနည္းမဟာ၀ါ, စီဝရကၡႏၶက အဖြင့္ ဝိမတိဋီကာ၌ “ပဌမံ ဥဒကံ ပါေတတြာ ပစ ၦာေဒႏိ ၱ=ေရကို ပဌမ က်ေစ၍ ေနာက္မွ (သကၤန္းတုိ႔ကို) လက္ေရာက္ လွဴကုန္၏” ဟု လည္းေကာင္း၊ ပဥၥက အဂၤုတၱိဳရ္, ျဗာဟၼဏဝဂ္ ဋီကာ၌ “ဥဒကံ ပါေတတြာ ေဒႏီ ၱတိ - ျဗာဟၼႆ ဟေတၱ ဥဒကံ အာသိဥၥႏ ၱာ ေဒႏိ ၱ = ပုဏၰား၏လက္၌ ေရကိုေလာင္းထည့္၍ (သတုိ႔သမီးကို) ေပးလွဴကုန္၏” ဟုလည္းေကာင္း ေတြ႔ရ၏။
ဤအားလံုးကို ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္လွ်င္ ေရွးအခါက အလွဴဒါနျပဳရာတုိင္း၀ယ္ ၾကည္လင္ေအးျမေသာ လကၡဏာကို ေဖာ္ျပဖို႔ရာ ေရကို အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ လက္၌ ေလာင္းထည့္ သြန္းခ်၍ ေပးလွဴေလ့ရွိၾကဟန္ တူသည္။ ယခုကာလ တစ္စက္တစ္စက္ ခ်ေနေသာ ေရစက္ခ်သည္ ထိုထံုးစံကို လိုက္ဟန္ရွိေသာ္လည္း ထိုေရွးစနစ္ႏွင့္ အတူေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာေရးကိစၥ၌ သဘာ၀က်က် ျပဳျပင္လိုေသာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတုိ႔သည္ ဘုန္းႀကီးက ခ်ေပးတုိင္း လိုက္ဆိုရေသာ ဆုေတာင္းႏွင့္ တစ္စက္တစ္စက္ ခ်ရေသာ ေရစက္ခ်နည္းကို ျပဳျပင္၍ ၾကည္လင္ေသာ ေရကို အလွဴခံပုဂၢိဳလ္၏ လက္ေပၚ မွာ ျဖစ္ေစ၊ ေျမေပၚမွာ ျဖစ္ေစ သြန္းေလာင္း၍ အလိုရွိရာဆုကို ကိုယ့္ဘာ သာ ေတာင္းေသာ ေရွးအက်ဆံုး မူေဟာင္းကိုသာ လိုက္သင့္ၾကပါသည္။
အရွင္ဇနကာဘိဝံသ
ရတနာ့ဂုဏ္ရည္
စာမ်က္ႏွာ - ၂၉၆
အမွားမ်ားသိ၍ အမွန္ျပင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ သာသနာတုိးတက္ပါေစ။
